Half maart werd ons sociaal contact een halt toegeroepen. Thuiswerken werd de norm, scholen gingen dicht, jeugdbewegingen en sportclubs sloten hun deuren. Enkel voedingswinkels bleven op en verplaatsingen moesten essentieel zijn. De boodschap van Maggie De Block was: “Blijf in uw kot”. Dus gezinsleden of huisgenoten waren de enige vorm van sociaal contact. Als je al zo gelukkig was.
In het begin zag ik het volledig zitten. Even een break van mensen en verplichte interacties. De introvert in mij was al enthousiast om zo weinig mogelijk mensen te moeten zien. Geen frustraties door andere mensen, geen excuses moeten verzinnen als ik geen zin had om af te spreken,… Gewoon een tijd op mezelf zijn en niet te veel aan anderen moeten denken. Maar hoe langer de quarantaine duurde, hoe ongelukkiger de introvert werd.
Wat het ergste is aan heel de situatie was de abrupte stop van sociaal contact. De laatste keer dat ik iemand zag wist ik niet dat het de laatste keer zou zijn. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn chirokindjes. Een bende speelclubbers van 8 tot 10 jaar die enthousiast zijn over alles. Mijn vrienden die ik normaal elke week zie, heb ik al negen weken niet meer gezien. En voor de eerste keer in mijn 22-jarig bestaan was er geen paasfeest bij mijn grootouders met heel de familie.
Ik heb ook nog nooit zo’n lange tijd aan een stuk constant thuis gezeten. Ik prijs mezelf ook mega gelukkig dat ik zo’n tof gezin heb. Het is een echte luxe dat we zo goed overeenkomen. Mijn mama, papa en oudere broer zijn echt goed gezelschap tijdens deze quarantaine. Maar ik ben het toch ook stilaan beu dat dat de enige drie mensen zijn die ik zie momenteel. Dus ik ben blij dat ik om de 3 à 4 weken op zaterdag nog eens mag gaan poetsen in het zorg- en revalidatiecentrum een paar dorpen verder. En zo heb ik ook een beetje het gevoel dat ik een hele kleine bijdrage lever tijdens deze crisis.
