De vreemdste periodes zijn soms de meest leerrijke. Stef (20) kan hiervan meespreken. Hij werkt als zorgkundige in een woonzorgcentrum en staat door de coronacrisis vaker stil bij zijn beroep. In ons gesprek vertelt hij me wat voor hem precies veranderde.
Stef biecht me aan het begin van ons gesprek iets op. “Eigenlijk wil ik al even stoppen met mijn werk in het woonzorgcentrum en begin volgend jaar aan een nieuwe studie. Ik vind het echter niet meer dan normaal dat ik me nu nog even erg hard inzet voor de mensen in ons tehuis, want die hebben me nu nodig.”
“Die witte lakens komen eigenlijk te laat.”
Het coronavirus heeft een grote invloed op de algemene opinie over zorgverleners, dat valt ook Stef op. “Het stoorde mij enorm dat mijn job in het woonzorgcentrum voor veel mensen zo vanzelfsprekend was. Niemand keek echt naar ons om en er was niet echt veel appreciatie voor het werk dat wij hier dagelijks doen. Die plotse ommekeer is wel opvallend. Versta me niet verkeerd. Ik vind het fijn dat mensen nu witte lakens buitenhangen als teken van respect voor zorgverleners, maar het stoort me wel dat dat nu pas gebeurt.”
Ook voor Stef heeft die ommekeer een ander licht op zijn beroep geworpen. “Ik sta nu wat vaker stil bij mijn beroep. Door de coronacrisis besef ik hoe belangrijk mijn taak hier is. Ik zie nu in dat, als je dit écht graag doet, het een enorm mooie job is.
Ik merk ook hoe belangrijk het geven van tijd is. Het is erg om te zeggen, maar het is niet gemakkelijk om in een woonzorgcentrum dat echt voldoende te doen. Hoewel ik dat altijd probeer. Het geven van die tijd is nu belangrijker dan ooit, want mensen in woonzorgcentra zijn oprecht bang voor het virus. Echt naar elkaar luisteren en er voor elkaar zijn, dat is wat telt. Ik hoop dat dat de les is die mensen uit deze periode trekken.”
