Zondag 22 maart 2020 was een zwarte dag in de Belgische strijd tegen het Covid-19 virus. In het woon-zorgcentrum “Sint-Pauwels” is de strenge maatregel om géén bezoek meer toe te laten tevergeefs geweest. Op die dag heeft één inwoner het leven gelaten en 19 andere vertonen zwaarwegende symptomen van het Corona-virus.
De massamoord
Toen het nieuws mijn trommelvlies streelde kwam er slechts één duister gedacht in me op: “Kunnen we dan spreken van een massamoord?” Het Covid-19 virus heeft zichzelf ontwikkeld van dierenbeul naar een moordenaar waar niemand van gespaard blijft. Naast zijn ontwikkeling is de moordenaar intelligenter geworden. Plastic, metaal, kledij, alles gebruikt hij om meer slachtoffers te maken. Doordat onze moordenaar nu net een woon-zorgcentrum terroriseert, maakt dat de overlevingskans van de inwoners, die enkel uit risicopatiënten bestaat, erg klein.
The survival of the fittest
Vanaf nu gaan de woon-zorgcentra ook niet meer ingrijpen wanneer de moordenaar toeslaat. Ze wegen de levensverwachting zonder het corona virus af tegen de levensverwachting mét het virus. In deze tijden speelt de zorgsector voor God. “The survival of the fittest” beschrijft de hedendaagse situatie perfect. Maar ik denk dat weinige mensen capabel zijn om te bepalen voor wie de aarde nog even mag ronddraaien en voor wie binnenkort niet meer. Maar wees gerust, de moordenaar zal duidelijkheid scheppen.
De overblijvende
Een goede vriendin van me ontving een mail van het bejaardentehuis van haar oma waarin stond dat, moest haar oma ziek worden, bezoek voor de laatste keer wordt toegestaan. Wie zo’n mail ontvangt, wordt niet gerustgesteld. De woordcombinatie “laatste keer” staat vanaf dan op je netvlies gebrand. Wie dat leest ziet het familielid voor de ogen en bidt dat de moordenaar juist bij jouw oma een steek laat vallen.
