Wanneer ik vertel dat ik Journalistiek studeer, denken mensen altijd dat ik uiteindelijk voor een krant wil werken. Niets is minder waar, want ik ben geen fan van snelle journalistiek en stukken die zo snel mogelijk af moeten zijn. Als ik dan vertel dat ik eerder bij een magazine zou willen werken krijg ik standaard ‘Ah, bij de Dag Allemaal?’. Alsof er geen andere magazines bestaan.
Mijn eerste dag
Op 7 februari was het zo ver. Mijn eerste dag bij Ariadne at Home, een interieurmagazine dat vooral bekend is in Nederland. Het hoort bij de woonmagazines van dpg media en dat wil dus zeggen dat ik in dat imposant gebouw achter het station moest zijn. Met lichte stress kwam ik een halfuur te vroeg en zat er zelfs nog niemand op de redactie. (Blijkbaar komt er op maandag sowieso niemand naar de redactie, maar dat wist ik toen nog niet.)
Gelukkig was Andrea er snel om mij wegwijs te maken. Zij is niet mijn stagebegeleider, maar heeft mij samen met Britt (wel mijn stagebegeleider) de afgelopen weken begeleidt en feedback gegeven. Rond de middag vertrok ik al terug naar mijn kot, met een stapel van minstens 10 magazines onder mijn arm, om van daaruit aan mijn eerste stuk te beginnen. Een ‘binnenkijker’ van maar liefst 16 pagina’s. (Dat je daar maar een 800-tal woorden voor moet schrijven is bijzaak.) Mijn eerste stuk is echter niet mijn eerste publicatie. Bij Ariadne werken ze enorm ver vooruit, dus ik heb zelfs stukken geschreven die pas in september en oktober verschijnen.
Mijn eerste publicatie
Mijn eerste gepubliceerde stuk verschijnt op 1 april, en nee dat is geen flauwe grap. Verrassend genoeg heeft het weinig met interieur te maken, aangezien het in de tuinkatern staat. Maar dit is misschien wel het stuk waar ik het meest trots op ben, aangezien ik niet enkel de tekst heb geschreven, maar ook de volledige samenstelling heb gedaan en zelf beeld zocht. Het is dus echt volledig mijn eigen stuk en ja, daar ben ik trots op.
Dat ik er trots op ben, neemt niet weg dat ik er toch ook een beetje stress voor heb. Voor de eerste keer ooit gaat één van mijn stukken door duizenden mensen gelezen worden. (Ja echt, dat magazine waar je waarschijnlijk nog nooit van hoorde heeft duizenden lezers, straf he?) Gelukkig weet ik ondertussen dat de Ariadne-lezeressen over het algemeen heel vriendelijk zijn, maar je weet nooit. Er moet maar eens iemand tussenzitten die niet tevreden is met wat ik heb gemaakt.
Een bijzondere ontmoeting
Een ontmoeting kan je het niet echt noemen, want ik heb er nooit tegen gepraat, maar ik moet zeggen dat ik toch behoorlijk starstruck was toen ik voor de eerste keer met Dany Verstraeten en Freek Braeckman in de lift stond. Het blijven grote namen in de media, je zou ze zelfs BV’s kunnen noemen, en ik kijk er behoorlijk naar op. Zo hard dat ik er dus blijkbaar geen woord tegen durf te zeggen. Ach, gelukkig zijn tv en nieuws toch niet de velden waar ik uiteindelijk in hoop terecht te komen.
Veel geleerd
Ik heb al altijd een zwak gehad voor interieur en mooie huizen. Zou je voor interieurarchitectuur niet goed moeten zijn in wetenschappen, was ik waarschijnlijk die richting uitgegaan. In deze stage kan ik mijn liefde voor interieur en schrijven combineren en het duurde niet lang voor ik besefte dat ik mezelf dit nog lang zie doen.
Ik begon met heel weinig verwachtingen aan mijn stage. Ik dacht dat ik gewoon een beetje over interieur zou schrijven en een paar stukken mocht maken. Niet dus. Alé, jawel, maar ik mag méér doen dan enkel dat. Al vanaf week één mag ik mee content maken voor de socials en na een dikke zes weken staat mijn teller ook al op 9 grote stukken. (Dat lijkt misschien niet veel maar ik heb het hier over stukken van vaak 18 pagina’s.) Daarnaast krijg ik ook kleine taakjes zoals nieuwsbrieven schrijven, verkoopsadressen oplijsten, eindredactie doen, meetings bijwonen enzovoort.
Ik durf echt zeggen dat ik veel geleerd heb in de afgelopen weken. Mijn schrijfstijl is interessanter geworden (toch als het over interieur gaat), ik heb bepaalde spellingsregels geleerd die ik blijkbaar nog niet onder de knie had (oeps) en ik leerde dat het echt oké is als een stuk niet van de eerste keer helemaal goed zit.
Anekdote
Na een kleine maand stage mocht ik mee op verplaatsing. We gingen naar Dordrecht voor een foto-en videoshoot voor één van onze DIY-pakketten. Wat heeft een studente Journalistiek (geschreven media nota bene) in godsnaam te zoeken op een shoot hoor ik je nu denken. Wel dat vroeg ik mij dus ook eerst af. Maar ik mocht dus mee de styling verzorgen en beelden maken achter de schermen om nadien op de socials te gebruiken.
Eerlijk gezegd heb ik weinig gestyled, want de shoot was in het huis van interieurstyliste Sara, die direct zelf begon te stylen. Ik heb dus vooral een beetje toegekeken en geobserveerd (en de fotograaf geassisteerd door het lichtscherm vast te houden). Het was een vermoeiende dag, maar wel een leuke ervaring.
Oeps foutje
In mijn tweede week mocht ik een allereerste story op Instagram posten. Ik had er uren werk in gestoken (Uiteraard niet in die ene story, het was een reeks van 25 stories) en ik was er helemaal klaar voor om hem te posten. Alles was voorbereid, ik moest er enkel nog een link aan toevoegen. Niet zo moeilijk zou je denken he? Blijkbaar wel.
Ik had deze link handmatig overgenomen in plaats van hem te kopiëren en er stond blijkbaar een typfout in. Typfouten zijn normaal geen ramp, maar als je nog maar een beetje verstand hebt van technologie weet je dat links met typfouten niet werken. Gelukkig duurde het maar een paar minuten voor ik dacht ‘Hmm, ik zal de link zelf even testen’ en toen besefte ‘Oh sh*t, hij werkt niet’. Ondanks de 54 000 instagramvolgers, hadden nog niet veel mensen de story bekeken, dus ik kon redelijk ongezien mijn fout aanpassen. Dat was direct de laatste keer dat ik een link handmatig overnam.
De laatste loodjes
Ik ben in een heel klein team terecht gekomen, maar net daardoor voelde ik mij er direct thuis. Ik voel mij niet zomaar ‘de stagiaire’, ik maak echt deel uit van het team en krijg heel leuke kansen en opdrachten. Ik heb nog nooit zo snel het gevoel gehad dat ik ergens zo goed op mijn plaats zat. En ik kijk er nu al tegenop om over een dikke week te moeten vertrekken.
