Wat als we nooit meer naar buiten zouden mogen? Zouden we er gewend aan raken of zouden we gek worden? Hier thuis zitten we op het randje van gek worden. Mijn mama begint Youtube en Skype door mekaar te halen, mijn papa’s frustraties over zijn collega’s stijgen met de dag en ik heb ondertussen impulsief mijn haar roos geverfd.
Het is eigenlijk best vermoeiend, van je bed naar de bureaustoel en terug naar je bed. En dan in je vrije tijd een sociaal leven hebben dat het equivalent is van nougatbollen.
Ben ik de enige die zo’n maffe dromen heeft, alsof mijn brein merkt dat ik in het echte leven geen doldwaze avonturen meemaak, dus moet het maar wanneer ik slaap? Gisterennacht werd ik nog achtervolgd door een verpleger die zei dat het verboden was om mijn beste jeansbroek te dragen, dan ben ik maar advies gaan vragen aan een wijsheidstand.
Gelukkig is er ’s avonds altijd een momentje van normaal leven: samen aan tafel, praten met mekaar, papa die een onnozel dansje doet in de keuken, gewoon zoals altijd. Er is maar één verschil: om 20u nemen we telkens een paar minuutjes tijd om op straat te gaan applaudisseren en ons respect te tonen naar zij die blijven werken om de orde te bewaren, mensen te redden en alles draaiende te houden. Eerlijk gezegd zou ik dit na de lockdown willen blijven doen. Het is gewoon een leuke oppepper en ik heb voor de eerste keer in 20 jaar connectie met de buren.
2020 wordt een jaar waar men in de geschiedenislessen over zal leren, en stiekem lijkt het mij wel cool om aan mijn kleinkinderen te vertellen dat ik het heb meegemaakt.
Whatever keeps you sane, right?
