Mijn ultieme kinderwens: een sneeuwstorm zo groot dat niemand nog naar school zou kunnen. Nu er na twintig jaren wachten echt zo’n storm is, in een lichtjes andere vorm, denk ik dat ik graag mijn kinderdroom wijzig naar ‘nooit meer slecht weer’.
Elke winter, telkens het sneeuwde, kroop ik onder een dekentje met een warme chocomelk en tuurde ik uren door het raam van de veranda. Het uitzicht op onze tuin in een winters jasje was altijd prachtig. Telkens ik achter dat raam naar het groeiend sneeuwtapijt keek, hoopte ik dat het zou stormen en blijven stormen. Des te harder, des te liever zelfs. Meters hoog. Zodat ik niet naar school moest en nog dagen miljoenen vallende sneeuwvlokjes kon bewonderen. En wanneer het allemaal achter de rug was, zou ik een iglo maken en er eeuwig in wonen. Dat was de droom.
Vandaag zit ik met datzelfde dekentje en een warme tas koffie achter exact hetzelfde raam. Bij nader inzien is die iglo kil, eenzaam en vooral niet eentje waar ik eeuwig in wil blijven. Maar hoop ik ook voor één keer dat het niet blijft stormen of dat er miljoenen vallen. Bovendien is er helemaal niets moois aan een (sneeuw)storm in de lente.
Toch geloof ik dat, hoeveel schade slecht weer ook kan veroorzaken, de bliksem iets moois blijft om naar te kijken. Ook in deze storm. Hoeveel solidariteit er plots is, hoe de natuur weer floreert, en hoe we samen toeleven naar de dag dat een eerste zonnestraaltje piept door het dikke wolkendek.
Hopelijk klaart het snel op. Smelt de iglo, gaat de storm liggen en schijnt de prille lentezon extra hard. Maar ik hoop vooral, dat het nooit meer zo’n slecht weer mag zijn.
