Het einde lijkt nog niet in zicht. De quarantaine en de maatregelen blijven duren. Al weken lang wacht heel Europa en ik op goed nieuws, maar tevergeefs. Hier, ten huize Lambrechts, zijn we het binnen zitten beu. Zo beu dat zelfs Netflix met zijn rijkgevulde catalogus ons niet meer kan entertainen.
Het binnen zitten en het naleven van de maatregelen is natuurlijk het minste wat wij als burger kunnen doen. Maar dat heeft ook zo zijn gevolgen op onder andere het humeur. Kleine opstootjes in het huishouden zijn bijna een dagelijkse portie, maar uiteindelijk komt het altijd snel terug goed.
Zelfs de hond begint de quarantaine te voelen. Zijn favoriete bezigheid, wandelen wordt hem dezer dagen soms wat te veel. Nu wilt iedereen met hem een aantal keer per dag wandelen en dat voelt hij aan zijn poten. De tijden van klaarstaan aan de deur zijn voorbij. We moeten hem eerst overtuigen tot groot jolijt van het gezin.
Netflix ken ik ondertussen vanbuiten en alle gezelschapspelletjes bekoren mij na de tiende keer niet meer. Bezigheden vinden die de tijd doden wordt alsmaar moeilijker, maar we houden de moed er in en misschien kunnen we na deze hel er toch nog een topzomer van maken, zolang we binnen blijven.