Marc Couillard heeft een zware battle met armoede achter de rug. Vandaag de dag strijdt hij tegen armoede en uitsluiting als animator bij ATD quart monde in Charleroi. “Niet iedereen kan zomaar animator worden.”
“Als animator is het vooral mijn taak om gezinnen, die in armoede leven in Charleroi, samen te brengen. Het is belangrijk dat je die gezinnen goed kent en er een vertrouwensband mee opbouwt. Dat gaat niet zomaar van de ene op de andere dag. En daarom is animator zijn geen makkelijke taak.”
Is armoede iets wat u nauw aan het hart ligt?
“Ben oui, ik ben geboren in een krottenwijk in Parijs, waar 350 gezinnen in armoede leefden. Vanaf het moment dat ik geboren werd, leefde ik dus al in armoede. Ik ben daaruit geraakt, maar het was een zeer moeilijke strijd. (zucht) Toen ik 10 jaar oud was, zag ik veel van mijn vrienden stoppen met school. Dat vond ik zo oneerlijk omdat ik wist dat ze superslim waren. Maar ze kregen gewoon de kans niet om te studeren.”
Heeft die ervaring u overtuigd om animator te worden bij ATD quart monde?
“Ja, dat heeft me altijd een beetje opstandig gemaakt. Ik wilde absoluut betrokken raken bij een mensenrechtenbeweging om dat soort problemen tegen te gaan. Maar ik denk ook dat mijn eigen levensweg ervoor gezorgd heeft dat ik dit nu doe.”
“Voordat mensen hun verhaal vertellen, moet je hun vertrouwen gewonnen hebben. Dat kan alleen als je hen echt hoort en begrip toont.
Ik kan me heel makkelijk inleven in wat ze vertellen omdat ik hetzelfde heb meegemaakt. En dat is een echte meerwaarde voor de vertrouwensband.”
Haalt u voldoening uit de job?
“Bien sûr”, zegt Marc zes keer vol overtuiging. “Ik weet hoe zwaar het leven is van sommige vrienden of mensen van de organisatie. Als ik zie hoe zij erin slagen om te blijven vechten voor elkaar en solidair blijven, dan kan het niet anders dan dat ik voldoening haal uit die momenten.
Komt u vaak in aanraking met moeilijke situaties?
“Ja, vooral met problemen rond huisvestiging. Charleroi is een zeer arme stad. Als je rondkijkt, dan zie je enorm veel armoede. Denk maar aan huizen die op het punt staan om in te storten. En er wonen hier ook nog steeds veel mensen in tenten. Zelfs in de winter bij min 10 graden”, zegt hij verontwaardigd.
Ik veronderstel dat u bepaalde verhalen mee naar huis neemt. Is er een bepaalde situatie of verhaal waar u het erg lastig mee gehad hebt?
Er valt een plotselinge geladen stilte. “Iets wat ik heel moeilijk vind om te verwerken, is de plaatsing van kinderen. (slikt) Een gezin dat vecht om bij elkaar te blijven, maar toch uit elkaar getrokken wordt. De kinderen worden op één plaats gezet, de moeder op een andere plaats en de vader ook op een andere plaats. Het gezin wordt heel abrupt gescheiden. Als je een gezin al 15 jaar kent, dan is het heel lastig om te zien hoe een rechter ze uit elkaar trekt.”
Hoe maakt u samen met de beweging een verschil, denkt u?
“Wij geven mensen geen eten of geld. En we kunnen niemand beloven dat hij een baan of huisvestiging zal vinden. Maar we kunnen wel vechten voor hun rechten om dan samen te strijden tegen onrechtvaardigheid. Het zijn tenslotte de mensen zelf die het in handen hebben en wij kunnen hen slechts ondersteunen.”
