Zondag 18 november 2018
9u06 “Wouter, opstaan jongen! Belangrijke dag vandaag. Maak dat ge verdomme uit uwe nest zijt”, hoor ik een vage, herkenbare en zware stem roepen van beneden. Nog geen 5 seconden later gaat de deur van mijn slaapkamer al open.
“Awel? Hoe zit het, meneertje? Moest je nu gisteren echt nog op de lappen gaan? Ik lag altijd om 9 uur ’s avonds in bed voor een wedstrijddag hoor. Maar jij komt tegen 2 uur ‘s nachts rustig binnengestrompeld. Je moet straks debuteren bij de eerste ploeg. Dat is toch geen manier van doen.”
Ik waag mij met m’n halve slaapkop de trap af. “Aha, daar is onze super rechtsen back. De Philip Lahm van de Kempen.” Papa vergelijkt mij altijd met de ex-kapitein van Bayern München. Al is dat wel heel kort door de bocht. De enige gelijkenissen tussen Lahm en mezelf zijn onze lengte en positie op het veld.
“Taske koffie, jongen?”, vraagt hij vriendelijk.
“Graag”, zeg ik.
“En goesting in?”
“Uhu.”
“Oei, dat klinkt niet echt enthousiast”, constateert hij verbaasd.
“Ja papa, ik speel misschien maar 5 minuten mee, hé.”
“Ja, maar stel dat het dan nog 0-0 is en ge kunt invallen, dan kunde misschien nog de beslissende center geven vanop uw rechterflank naar de Nassir?”, schetst hij daar even snel een droomscenario.
“Dat zou wel mooi zijn”, lach ik cynisch.
Nassir is één jaar jonger dan ik, maar al sinds jaren het grote talent van VC Graspoel. Ik vraag me nog steeds af waarom hij nooit is vertrokken. Hij is genoeg gevraagd in de jeugd door eersteklassers. Een echte rasspits, met een fantastische techniek. Met zijn 1m78 is hij misschien niet de allergrootste, maar hij bezit zo’n ongelofelijke sprongkracht, dat dreiging in de lucht altijd aanwezig is.
We zijn al van kleins af aan beste vrienden, omdat Nassir altijd een jaartje hoger mee speelde, met mij dus. Nassir is net 16 en maakt net zoals ik vandaag zijn debuut in de eerste ploeg.
11u30 Het is niet van mijn gewoonte, maar ik ben ruim op tijd weg. Ik wil zeker niet te laat komen op mijn eerste wedstrijd bij de grote jongens. Ik had aangegeven om samen te rijden met de rest en te vertrekken vanop de club. Ik fiets onder het bordje ‘Welkom op VC Graspoel’ en spot meteen onze vaste spits. Een 35-jarige, ervaren rot in het vak. Zijn snelheid is dan misschien wel wat afgebrokkeld, maar in de 16 van de tegenstander loopt er geen betere spits rond in het Antwerpse Voetbalverbond.
“Ah Wouterke, klaar voor jongen?”
“Absoluut, Christian!”
“Gij rijdt ook met mij mee?”
“Allemaal goed!”
“Er zitten al twee sjarels in den auto, dan zijn we weg zeker, hé!”
12u15 We rijden de parking van Bosdaal op en zien de rest van de ploeg, gekleed in onze herkenbare blauwe trainingsvestjes, wat verder op staan. Ik speur naar Nassir, want zijn papa ging hem rechtstreeks brengen.
Ik zie hem meteen staan. Zijn ogen glinsteren. Vanaf donderdag hebben we mekaar non-stop gestuurd over vandaag. Nassir heeft veel meer zelfvertrouwen dan ik. ‘Ik ga zeker potten morgen’, stuurde hij me gisterenavond nog.
“Makker, hier staan we dan”, zegt hij.
“Goed geslapen?”, vraag ik.
“Man, vandaag gaan wij ‘shinen’. Ik voel het.”
“Ik heb toch wel een klein koppijntje van gisterenavond”, geef ik toe.
“Hahaha, ge kon het niet laten, hé?”
“Haha, ik weet het, man.”
12u30 De coach komt de kleedkamer binnen. Van veel gelach en luid gepraat gaat het plots naar muisstil. Logisch, want als we naar het klassement kijken, dan valt er niet veel te lachen. We staan op plaats 11 van de 14 en zitten volop mee in de strijd voor degradatie. Na 7 rustige seizoen in de middenmoot, hebben we het dit jaar lastig. De ploeg is aan verjonging toe en het bestuur beseft dat. Volgend jaar stoppen er al zeker 5 vaste waarden en waarschijnlijk nog meer. Degradatie willen ze absoluut vermijden, al zou dat voor de jonge gasten zoals Nassir en ik misschien niet zo slecht zijn. Dan kunnen we in een lagere reeks rustig groeien zonder al te veel druk.
“GEEN EXCUSES VANDAAG!”, brult de coach uit het niets.
Nassir staat in de basis. Links vooraan. Dat had niemand verwacht. We scoren wel moeilijk de laatste weken. En als Nassir één kwaliteit bezit, dan is het wel de bal in de touwen jagen. Doelpunten maken, daar leeft Nassir voor.
13u30 ‘FIEUWT’ De bal rolt op het A-terrein van FC Bosdaal. Ze spelen in een ‘old school’ 4-4-2 met 2 heel snelle jongens vooraan. Heel hun systeem is afgestemd op hun snelheid. De andere 8 spelers lopen en verdedigen zich te pletter.
Onze intentie is om altijd te voetballen. De bal van voet naar voet laten gaan en zodra we ons rond de 16 bevinden, rekenen we op onze jongens vooraan om uit te pakken met een beslissende actie. Een splijtende pas. Een dribbel. Een schot.
37’ Dodelijk balverlies van Kenzo op het middenveld. De sterke, grote centrale middenvelder van Bosdaal twijfelt geen seconde en speelt de bal strak de hoek in, waar één van hun twee spitsen gretig induikt. Bram en Lieven kunnen niet volgen. De snelheidsduivel kijkt nog even snel opzij en zwiert de bal vervolgens richting penaltypunt. De balveroveraar van dienst is goed gevolgd en knikt de bal richting de tweede paal. De andere spits van Bosdaal is goed gevolgd en duwt het leer voor alle zekerheid zelf tegen de netten. “OFFSIDE, SCHEIDS!”, roept iedereen met een blauw-wit hart onmiddellijk. Ik denk ook dat hij buitenspel stond. Maar de arbiter wijst naar de middencirkel. 1-0. We slikken een pijnlijke goal. Ook niet de eerste keer dit seizoen.
RUST “Waarom spelen wij eigenlijk met 3 spitsen, als we geen enkele bal vooruit durven spelen?”, opent coach Dirk zijn analyse. “0 kansen hebben we gecreëerd. 0.”
10 seconden geluidloosheid.
“Goed, kijk even naar het bord, mannen. We gaan beginnen aan de 2de helft met een 3-5-2. Wouter, jij gaat de volledige rechterflank voor je rekening nemen. Lieven, jij doet dat op links. En Nassir, jij komt naast Christian in de spits. We moeten meer volk in de 16 krijgen. Finn, jij gaat eruit.”
Finn is zichtbaar teleurgesteld en trekt onmiddellijk z‘n shirt uit. Hij geeft me nog een vieze blik.
47’ We voelen meteen dat deze tactische verandering wel eens goed kan uitpakken. Nassir voelt zich duidelijk meer in zijn sas. Hij komt meteen het balletje opvragen bij Filip. Hij draait door. “NASSIR”, roept Matthew wanneer hij de diepte inloopt. Nassir en Matthew doen het perfect. Nassir twijfelt niet en legt de bal met heel veel gevoel achter de torens van Bosdaal. De twee centrale verdedigers zijn wel groot en sterk, maar echt soepel kan je ze moeilijk noemen. Ze draaien als twee vrachtwagens. Dat geeft Matthew net genoeg tijd om de bal rustig te controleren en nog even te kijken. De aanstormende Christian wil de bal graag ontvangen van Matthew. Onze 10 legt de bal altruïstisch opzij. De keeper is uitgeschakeld en Christian kan niet missen. 1-1. We lopen met de hele ploeg richting onze bank. “KOMAAN GASTEN, KOMAAN! JAAAA!”
“EEEY, kopke erbij houden.” Onze kapitein, die helemaal uit zijn doel is gekomen, tempert zo de vreugde.
Ik geniet met volle teugen van de gelijkmaker en wil Nassir onmiddellijk feliciteren met zijn fantastische lobsteekbal. Ik kijk achterom. Nassir wankelt. Hij gaat neer tegen het gras. Alles staat stil.
“NASSIR??!”, brul ik.” Iedereen draait zich nu naar Nassir. Maar die reageert en beweegt niet meer. Een speler van Bosdaal panikeert. “BEL 112, BEL 112!!”, roept hij hyperventilerend. Ik sta op 10 meter van Nassir en besef niet wat er aan het gebeuren is. Zijn papa is inmiddels naar zijn zoon gespurt en schreeuwt het uit van schrik.
Het lijkt wel of Nassir al uren op de grond ligt. Ik kijk rond en zie allemaal bange gezichten. Iedereen staart voor zich uit. “Waar blijft die ziekenwagen toch?”, vraagt Christian zich af.
Papa komt naar mij en is in tranen. “Hij moet hier nu weg.” De papa van Nassir heeft het heft in eigen handen genomen en tilt, samen met Tom en de coach van Bosdaal, Nassir op. Ze brengen hem naar zijn auto. Ik hoor de ziekenwagen nu naderen. “WACHT!”
“Ze zijn er.”
Ik kijk toe hoe mijn vriend in de ziekenwagen wordt gerold. Voor ik het besef, scheuren ze de parking al af. Ik geloof niet wat er net gebeurd is. Ik… . Ik .. .
3u00 Ik lig in bed, piekerend over Nassir. Nog steeds geen nieuws. Mijn gsm begint te rinkelen en trillen, luider dan ooit. Ik schrik op. Onbekend nummer. Ik raap al mijn moed bij elkaar. … . Ik slik. “Ja?”
Een ode aan het voetbal, een ode aan de sport, een ode aan de pure liefhebbers, een ode aan de amateurs, en een ode aan vrijwilligers! Maar vooral een oproep om jullie harten te laten screenen.
<3
