Tim Küsters weet zaterdag twaalf november of hij de titel ‘Mister Gay Belgium 2022’ krijgt. In mei werden twaalf finalisten bekend gemaakt die elk een campagne rond een zelfgekozen thema op poten zetten. Finalist Tim uit Lint koos voor ‘LGBTQIA+ met een kinderwens’, een thema dat hem nauw aan het hart ligt: “De maatschappij is zich niet bewust van de vele beperkingen die er voor LGBTQIA-koppels zijn.”
Theaterzaal Elckerlyc in Antwerpen is dit jaar het decor voor de finaleshow van Mister Gay Belgium. Hier tonen de twaalf kandidaten op twaalf november het beste van zichzelf in een bruisend gala gevuld met defilés, dans, LGBT-interviews en muzikale acts. Finalist Tim Küsters is enorm dankbaar voor afgelopen maanden en leeft toe naar de finale.
Hoe verliep de aanloop naar de finale?
“De voorbereidingen zijn erg intens geweest. In mei wist ik dat ik bij de finalisten hoorde, wat ook de start betekende voor mijn campagne. Elke finalist zet zijn schouders onder een project of thema dat volgens hem meer aandacht verdient. Hier kruipt veel tijd in. Afgelopen maanden was ik aanwezig op verschillende evenementen, werd ik geïnterviewd en legde ik veel, maar interessante contacten. Het was een drukke periode, maar het was al een ongelooflijke ervaring. Ik tel af naar de grote show en ben benieuwd naar mijn resultaat. Ik hoop dat ik ergens in de bovenste helft eindig!”
Elke finalist koos een thema uit de LGBTQIA+-gemeenschap. U koos voor LGBTQIA+ met een kinderwens. Waarom dat thema?
“Draagmoederschap en adoptie bij koppels van hetzelfde geslacht verdienen veel meer aandacht, vind ik. De meeste mensen weten niet dat de gemeenschap kampt met problemen in verband met het realiseren van hun kinderwens.”
Als burgers kunnen we ons steentje bijdragen door te blijven inzetten op bewustwording en door het thema onder de aandacht te blijven brengen op sociale media. Zo zetten we het onderwerp op de politieke agenda. Doen we dit niet, dan zakt het thema weg naar de achtergrond en dat is het laatste wat we willen. Er zijn zoveel koppels van hetzelfde geslacht die hun droom uitstellen omdat het gewoon niet mogelijk is om hun kinderwens te vervullen.”
Hoe goed ondersteunt België homoseksuele koppels met een kinderwens?
“Op vlak van LGBTQIA+-regels en wetgeving is België is vrij goed bezig. Als je de wereldranglijst bekijkt, mogen we tevreden zijn, maar op vlak van adoptie en draagmoederschap bij homoseksuele koppels loopt ons land achter. Als koppel van hetzelfde geslacht heb je wettelijk gezien geen been om op te staan. Je krijgt bijvoorbeeld geen financiële vergoedingen wanneer je als homoseksueel koppel adopteert, wat bij heterokoppels wel het geval is. Politieke partijen houden zich stilaan bezig met het thema, maar nog veel te weinig. Daarnaast vind ik dat ze nogal laat uit de startblokken zijn geschoten. Ik hoop dat het politiek debat rond deze ‘problematiek’ opnieuw gevoerd wordt, zodat de wetgeving wordt aangepast.“
Hoe staat de maatschappij tegenover dit onderwerp?
“De meningen zijn verdeeld. Enerzijds hoor ik veel goede verhalen van mensen die het niet meer dan normaal vinden dat homoseksuele koppels ook kinderen moeten kunnen krijgen. Anderzijds is de maatschappij zich niet bewust van de obstakels waartegen we botsen.
Als we naar adoptie kijken, zijn er maar drie landen die samenwerken met België, namelijk Colombia, Zuid-Afrika en Portugal. Daarbovenop mogen deze buitenlandse instellingen vaak niet weten dat de adoptieouders homoseksueel zijn. Het is schrijnend dat er zo weinig landen samenwerken met België rond adoptie en dat een deel in het geheim moet, maakt de situatie nog erger.
Ik zie in België wel positieve resultaten. In België wordt geen onderscheid gemaakt tussen homoseksuele of heteroseksuele adoptieouders. De percentages liggen gelijk.”
Is er een thema van één van uw medekandidaten dat u erg aanspreekt?
“Ik vind het thema van Mike Tegelaars zeer interessant. Hij bespreekt de drempel die veel homoseksuelen ervaren wanneer ze een ploegsport willen doen. In veel teamsporten, met voetbal als schoolvoorbeeld, heerst een machocultuur en gebruikt men vaak ongepaste scheldwoorden.
Ik snap dat bij velen die drempel voor problemen zorgt, maar het is zonde dat hij er is. Je zou moeten kunnen doen wat je graag doet. Het zou jammer zijn als je het niet doet omdat er bepaalde mensen jou niet accepteren. Organisaties en clubs proberen deze drempel te verlagen, maar ik heb het gevoel dat we op hetzelfde niveau blijven steken.”
