Een dader opsporen, slachtoffers helpen, en échte impact maken, dat is waar het opsporingsprogramma FAROEK voor staat. In het programma werk je als journalist zij aan zij met politie en gerecht, om samen daders van misdrijven te identificeren en op te sporen. Toen ik hoorde dat ik net daar, bij dat programma, stage mocht lopen… ik sprong letterlijk een gat in de lucht. Dit was mijn droomstage.
Wat FAROEK uniek maakt, is dat je niet zomaar verhalen brengt, maar dat je actief meewerkt aan het oplossen van echte dossiers. En met resultaat: van de drie dossiers die ik tijdens mijn stage mocht brengen, werden er maar liefst twee opgelost. Op dat moment besef je: wat ik hier doe, maakt écht een verschil. Je helpt slachtoffers, je brengt rechtvaardigheid, en je voelt die maatschappelijke relevantie bij elke stap.
Mijn eerste dag
Op 10 februari startte ik mijn stage bij DPG Media. Hoewel ik pas om 10 uur verwacht werd, stond ik om 9u20 al op het mediaplein. Veel te vroeg, maar ook te zenuwachtig om te blijven zitten. Het was koud, maar ik stond al in het zweet. Het besef kwam binnen: hier moet ik me de komende twee maanden bewijzen.
Een halfuurtje later ging ik toch naar binnen. Aan het onthaal werd ik opgehaald door Wout, toevallig ook oud-student journalistiek aan AP Hogeschool, meteen een ijsbreker. We gingen naar het derde verdiep waar ik mijn werkplek kreeg: mijn thuisbasis voor de komende twee maanden. Wat me meteen opviel, was hoe hartelijk ik ontvangen werd. Ze noemen die hoek van de redactie niet voor niets “de warmen hoek”: niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk, door de warmte en openheid van het team.
Ik werd er meteen in meegetrokken. Mijn stagebegeleider vroeg: “Heb je zin om mee naar Gent te gaan straks? Daar is een coördinatievergadering met de politie over een nieuw dossier.” Natuurlijk zei ik ja. En zo zat ik, na nog geen halve dag op de redactie, al in de auto onderweg naar een echte journalistieke afspraak.
Mijn eerste publicatie
Mijn eerste publicatie ging over een opvallende zaak: een man probeerde een Hermès handtas van maar liefst 20.000 euro te stelen. Hij had een afspraak gemaakt met de verkoper, probeerde hem op te lichten en bedreigde hem vervolgens zelfs met een vuurwapen. De volledige reportage werd later offline gehaald, omdat de dader intussen geïdentificeerd is. Missie geslaagd, dus. In totaal publiceerde ik mee drie dossiers, twee daarvan werden offline gehaald omdat de dader geïdentificeerd werd, hier vind je de reportage van het dossier dat wel nog online staat.
Een bijzondere ontmoeting
Tijdens mijn stage heb ik veel boeiende mensen ontmoet en inspirerende verhalen gehoord, maar één moment is me echt bijgebleven. Op een dag kreeg ik de opdracht om aan een groep studenten journalistiek uitleg te geven over het opsporingsprogramma FAROEK. Plots stonden er een tiental leeftijdsgenoten aan mijn bureau, en moest ik vertellen wat ik precies deed.
Op dat moment dacht ik terug aan de rondleiding die ik zelf kreeg in mijn eerste jaar journalistiek. Toen liep ik buiten met het gevoel: “Hier wil ik ooit stage lopen.” En daar stond ik dan, enkele jaren later, in exact die situatie. Een echt full-circle moment.
Veel geleerd
Tijdens mijn stage heb ik enorm veel bijgeleerd, vooral over hoe je gevoelige of delicate thema’s aanpakt in de media. Maar ook over hoe je een reportage vertaalt naar een geschreven stuk, en omgekeerd. Dat vraagt telkens een andere aanpak, een andere manier van vertellen. Ik ben dankbaar dat ik in beide aspecten kon groeien.
Daarnaast kreeg ik ook de kans om productionele taken op mij te nemen, zoals het zoeken van figuranten. Daarbij ligt de focus meer op de praktische kant van een reportage dan op de inhoud. Door beide aspecten te mogen ervaren, besefte ik hoe belangrijk die samenwerking is.
Anekdote
Elke donderdag om 14u45 was er een vaste koffiepauze. Op dat moment verzamelde iedereen op het tweede verdiep en stonden er gebakjes op tafel. Een klein ritueel, maar het zorgde elke week opnieuw voor gezelligheid, verbondenheid en even tijd om te lachen en bij te praten. Op 27 februari werd story 50 jaar oud, voor die gelegenheid stonden er geen gebakjes, maar heerlijke cupcakes.
Oeps, foutje
Natuurlijk liep niet alles vlekkeloos. Op een dag moest ik documenten afdrukken voor figuranten, maar per ongeluk printte ik een al ingevulde versie af. De nieuwe figuranten moesten hun gegevens er gewoon naast schrijven. Het resultaat: een rommelige en weinig professionele indruk. Een kleine fout, maar eentje die me leerde dubbel te checken en altijd alert te blijven.
