Geen match made in heaven, maar wel een (h)eerlijke leerschool. Dat is de juiste omschrijving van mijn stage bij de online sportredactie van Het Nieuwsblad. Ik gaf acht weken lang weekends, een sociaal leven en ook wel een beetje mezelf op. Geen idee wat de toekomst brengt nu het einde nadert, maar ik ben wel een reuze ervaring rijker.
Mijn eerste dag
Nadat ik me een weekend lang suf gepiekerd had, brak eindelijk die grote dag aan waar ik al maanden over streste. Met een piepklein hartje stapte ik het imposante gebouw van Mediahuis op Linkeroever binnen. Ik was meer dan een halfuur te vroeg, maar zo kon ik me een beetje settelen voor de dag echt zou beginnen. Vrijwel direct liep ik mijn stagementor tegen het lijf die zo vriendelijk was om me naar de redactie te begeleiden en de praktische kant te overlopen.
Ik gaf snel aan dat ik graag de redactievergaderingen wilde meedoen, ook al moest ik eerst naar een opleidingsvideo kijken. Uiteindelijk nam ik deel aan de redactievergadering van voetbal en nevensporten, maar nadien werd ik overspoeld door negatieve gedachten: Ik hoor hier niet thuis, Wat heb ik hier in godsnaam te bieden?, Ik kan dit niet… Dat doemdenken vatte eigenlijk perfect mijn eerste dag samen, maar ook mijn tweede en derde. Ook dat is stage: overrompeld worden door de vele indrukken om dan thuis te komen en niet kunnen ophouden met huilen.
Mijn eerste publicatie
Op voorhand hadden mijn stagementors gezegd dat mijn stukken pas vanaf de tweede week gepubliceerd zouden worden. Eerst wat oefenen was de boodschap. Op mijn eerste dag kreeg ik de opdracht om een artikel te maken over de situatie van keeper Manuel Neuer bij Bayern München na zijn uitspraken over het vertrek van zijn keeperstrainer. Ik begon meteen de nodige informatie te verzamelen, maar het draaide volledig in de soep. Ik kreeg iemand niet aan de lijn, mijn stuk was niet goed en ik werkte tot ’s avonds laat om toch iets te kunnen afleveren. De volgende dag kreeg ik feedback en duidelijkere instructies over wat het stuk moest worden. Dus gooide ik de boel helemaal om en ’s middags stond mijn eerste stuk online, maar absoluut geen meesterwerk.
Ik bereikte mijn grootste mijlpaal toen mijn artikel over RB Leipzig-verdediger Willi Orban een plusstuk werd en totaal onverwacht in de krant verscheen. Ik kneep mezelf even wakker uit mijn kinderdroom. Wat een gevoel bracht zo een bijzondere publicatie met zich mee! Het gaf me een adrenalinekick. Maar dan moest mijn eerste eigen stuk nog gepubliceerd worden. Mijn eigen idee voor het eerst uitgewerkt en online geplaatst, dat was pas een moment van trots.
Een bijzondere ontmoeting
Ik heb geen ontmoeting gehad die er met kop en schouders bovenuit stak. Ik zat namelijk veel achter mijn bureau en als ik ergens ter plekke was, zoals bijvoorbeeld op de koers, dan waren dat eerder oppervlakkige contacten. Dat miste ik persoonlijk wel: een bijzondere ontmoeting, een diepgaand gesprek. Maar ik mag niet klagen. Ik mocht naar een open training van de Rode Duivels en bijgevolg ook naar hun persconferentie. Als kleine meid is mijn liefde voor sport gegroeid door de prestaties van onze nationale ploeg, dus dat ik daar mocht zijn, voelde aan als een privilege. En dan mocht ik ook nog wereldrenners ontmoeten, ik kon niet meer verlangen.
Veel geleerd
Wat heb ik eigenlijk niet geleerd? Dat is de vraag. Liveblogs van koersen gedaan, inspelen op de belangrijkste zaken uit een voetbalmatch, een persconferentie van de Rode Duivels bijwonen, interviews afnemen, plusstukken maken… Bovenal heb ik mijn schrijfvaardigheden sterk opgekrikt. Ik schaam me zelfs voor het niveau van mijn eerste artikels, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Net wanneer je je betere stukken schrijft, zit je stage er alweer bijna op. Voor mij was stage in het algemeen één grote leerschool, zowel op persoonlijk als op journalistiek vlak. Door echt in het werkveld te stappen leer je wat het wereldje écht inhoudt en ontdek je waar je talenten en capaciteiten liggen. Het was een hobbelige en zware weg, maar wel eentje die ik nooit zal vergeten.
Anekdote
In mijn voorlaatste week werd ik last minute op pad gestuurd om de persconferentie van Jumbo-Visma bij te wonen in aanloop naar E3 Saxo Classic en Gent-Wevelgem. In de perszaal van de Ghelamco Arena in Gent keek ik – als een onprofessionele journalist – met fonkelende ogen op naar mijn grote sportidool Wout van Aert, maar ook andere wielertoppers zoals Tiesj Benoot en Dylan van Baarle. Ik kon een ietwat verbaasde blik op hun gezichten aflezen, toen ze voor de verandering eens een vrouwelijk gezicht in de perszaal zagen zitten. Tijdens de laatste tv-interviews gaf Van Aert aan dat hij jaloers was op zijn ploegmaten die al konden rusten, maar achteraf bleek dat hij gewoon dringend moest plassen. Buiten zag ik – wat een privilege – een wildplassende Wout van Aert. Het bewijs dat ook de grootste sterren maar gewone mensen zijn.
Toen mijn taak om de liveblog bij te houden en de persconferentie erop zat, vroeg ik aan mijn collega wat ik nog kon doen. “Ga jij maar een koffie halen”, zei hij me. We proestten het bijna uit van het lachen. “Sorry, ik weet dat dat enorm seksistisch klinkt.” Hij gaf me wat geld en weg was ik. Daarna wachtte ik anderhalf uur geduldig af tot hij klaar was, zodat we weer konden vertrekken. “Verdorie toch, dat systeem. Ik ben alles kwijt”, zuchtte hij. “Oh sorry Sofie, ik ben hier zo aan het klagen en zagen tegen jou.” “Het is oké, ik heb toch niets anders te doen”, reageerde ik gevat met een lach. Het maakte mijn stage-ervaring helemaal compleet.
Oeps foutje
De tranen konden zo over mijn wangen rollen. Wat een miserie! Ik had me vrijwillig opgegeven om op mijn eerste zondag meteen naar de veldcross van Lille te gaan. Ik kreeg drie opdrachten mee: een stuk schrijven over de vrouwencross, quotes verzamelen aan de finish en Paul Herygers en de organisator spreken over de afwezigheid van thuisrijders Sanne Cant en Wout van Aert. Maar die dag liep zowat alles in het honderd. Mijn computer was vrijwel meteen plat en ik had geen oplader mee, ik vond de mixed zone niet dus stond ik lange tijd aan de bussen te wachten om uiteindelijk één quote te bemachtigen en ik vergat mijn interview met Paul Herygers op te nemen. Ik kon mezelf wel vervloeken, want mijn geheugen is nog erger dan dat van een vis. Ik kon me door de stress nog nauwelijks herinneren wat hij had gezegd, dus leek ook dat stuk in het water te vallen. Uiteindelijk heb ik toch één stuk kunnen indienen, maar het was een gitzwarte pechdag.
Toch was de grootste fout die ik maakte, dat ik geen fout wilde maken. Ik wilde doodgraag alles leren, maar ik durfde anderzijds ook niet te leren. Ik wilde al kunnen tot ik besefte dat ik nog altijd maar een groentje in het vak ben en dit mijn eerste ervaring in het werkveld is. Ik hoef nog niet zo goed te zijn als mijn collega’s, dat verwachtte trouwens niemand, behalve ik. Dus de meest wijze les die ik leerde en wil meegeven: durf fouten te maken.
