De wereld draait gewoon door, dat is een feit. Ik probeer zoveel mogelijk positieve dingen te lezen die de invloed van Corona heeft op ons leven. Doordat er bijna geen verkeer meer is, of minder verplaatsingen nodig zijn wordt onze aarde minder vervuild. Er wordt meer tijd besteed aan familie en gezin, en iedereen beleeft eigenlijk een beetje hetzelfde.
Mijn dagelijkse wandelingetjes zorgen voor structuur, je ziet dat de mensen angst hebben. Sommige mensen lachen vriendelijk terug, andere kruipen nog liever met hun hoofd in de grond. Vooral oudere mensen zijn héél vriendelijk, en lijken minder bang te zijn dan mensen tussen 30/40 jaar. Het is raar om te zien hoe iedereen de ‘social distance’ bewaard. Wanneer ik iemand tegen kom dat ik ken, proberen we een gesprek te voeren met minstens 1 meter tussen, dat is eigenlijk zo onwerkelijk.
Verder ondervind ik een gevoel van samenhorigheid. Het brengt ons allemaal dichter bij elkaar, ondanks het feit dat we eigenlijk zo ver mogelijk uit elkaars buurt moeten blijven. Mensen hangen nu witte lakens buiten, kleuren tekeningen en hangen die in het groot voor hun raam,… Het is een teken voor de mensen uit de zorgsector een hart onder de riem te steken.
School zorgt voor genoeg taken, op het begin kon ik het goed plannen. Maar ondertussen komt er zoveel binnen dat ik soms geen zin heb of tijdsdruk voel. In de avond Skype ik met mijn vriendinnen, dat is iets waar ik elke dag naar uit kijk, want ik mis héél erg. Zeker omdat je nu leest dat ook de zomervakantie er misschien helemaal anders gaat uitzien en er minder evenementen gaan plaats vinden die we eigenlijk samen gingen doen.
