Het is elf uur ’s ochtends en we zijn ondertussen al twee maanden ver. Met de zware balans van meer dan 10.000 Belgische doden en vijf miljoen slachtoffers wereldwijd, lijkt het ergste achter ons te liggen. Toch keren er hier nog steeds ongeruste en angstige blikken terug rond de klok van elf. Nochtans tonen de huidige cijfers een positieve trend. Desondanks is de dagelijkse lading aan cijfers het enige antwoord dat dezer dagen op feiten is berust. Elke dag opnieuw evalueert men. Rekening houdende met welke versoepelingen twee weken geleden plaatsvonden. Want die mysterieuze incubatieperiode ontdoet zich pas twee weken later van zijn geheimen.
Het is ondertussen kwart over elf ’s ochtends. We zijn al twee maanden ver en ondanks de versoepelingen blijven de dagen aanvoelen als elke andere dag van de jongstleden weken. Waar een samenleving afhankelijk is van cijfers. Ook voor onze familie waren cijfers nog nooit zo belangrijk als. Want wie wint het eerste spelletje Rummikub van de dag? Ongeruste blikken wisselen elkaar af met zelfzekere. Spelletjes relativeren onze dagen samen en houden ons bezig. Hoe Monopoly of Catan vroeger competitieve gezinnen uit elkaar dreef, brengen ze die nu terug samen. Ik won net twee keer op rij. Mijn spelgenoten blijven mij met verontruste blikken aankijken. Of zou dit door de cijfers van vanochtend komen?
