Het is nu al 2 weken geleden voor de epidemie in België uitbrak. De sfeer is volledig omgeslagen. Ook hier maakten we grapjes over het virus maar nu zijn wij serieuzer dan ooit en nemen we de nodige maatregelen.
Onze eerste reactie toen de epidemie hier uitbrak was neutraal. We maakten ons geen zorgen en de gewoontes ten huize Lambrechts gingen gewoon hun gangetje tot voor kort. Steeds meer en meer besmettingen in de buurt en elk klein kuchje in de huiskamer wordt gehoord.
Met mijn vader als risicopatiënt zijn we heel voorzichtig. Dagelijks handen wassen, een iemand naar de winkel en zo goed als geen contact. Mijn grootouders zijn ook onze buren. We zagen ze bijna elke dag en nu hebben we ze bijna een week niet meer gezien uit voorzorg. Wij doen ook nu hun boodschappen en nemen het nodige mee van wat er nog overblijft.
Mijn mama moet nog steeds werken, want zij werkt op de haven, maar elke dag na haar werk krijgt ze meer en meer bang voor het instorten van de economie door het virus. Ook mijn zus werkt op de luchthaven en ook zij moet blijven werken of zoals ze het zelfs noemt, met haar vingers draaien.
Wat begon als iets klein en onbereikbaar is uitgedraaid tot iets groot dat ons allemaal op een andere manier heeft getroffen. Sociaal contact staat tijdelijk op nul. Bang om een inkomen te verliezen en vooral bang om besmet te geraken.
