Het is een routine geworden.
’s Ochtends met mijn ogen halfopen naar mijn gsm grijpen, even verblind worden door het opgelichte scherm en een paar seconden later de titel van het De Standaard artikel lezen dat tussen mijn meldingen staat. ‘… overlijdens en …. nieuwe ziekenhuisopnames door coronavirus’.
Dit cijfer heeft de laatste tijd elke dag afgenomen, wat een enorme opluchting is. Maar het blijven nog steeds honderden mensen waarvan we dagelijks afscheid moeten nemen.
Omdat het zo’n routine is geworden iedere dag die cijfers te lezen vergeet je bijna dat achter die cijfers mensenlevens schuilen die nu verloren zijn. Het is toch iets dat ik bijna vergat, maar dat mag écht niet gebeuren.
We zitten nu langer dan een maand binnen, mensen geraken geïrriteerd. Dat merk ik wanneer ik terugkom van mijn studentenjob achter de kassa in onze lokale supermarkt. Mensen klagen dat ze niet buiten kunnen om het normale leven terug op te nemen. Terwijl er mensen zijn die zelfs niet meer kunnen leven. In deze tijd moet je écht dankbaar zijn voor wat je hebt.
Aan iedereen die een dierbare verloren is in deze periode en misschien niet eens de kans kreeg om afscheid te nemen, om acht uur ’s avonds applaudisseer ik ook voor jullie.
Sterkte.
