Door de lockdown kan Anna-Livia (21) haar vader niet meer zien.
Nog voor de lockdown maakte Anna-Livia de keuze haar 82 jaar oude vader niet meer te zien. Hoewel ze nog steeds achter die keuze staat, beseft ze meer dan ooit dat dat tijd is die ze nooit meer terugkrijgt.
Anna-Livia werkt in toerisme, waar al langer gewaarschuwd werd voor het virus. “Omdat mijn vader met zijn 82 jaar tot de risicogroep behoort, heb ik snel de beslissing gemaakt hem niet meer te zien. Eerst kon hij dat erg moeilijk begrijpen, dan stelde hij voor om toch nog eens af te spreken. Nee zeggen was moeilijk, maar ik weet dat ik het mezelf nooit zou vergeven moest hij ziek worden omdat wij iets zijn gaan eten.”
Veiligheid voorop
“Gelukkig heeft mijn vader een laptop en smartphone”, contact houden is dus geen probleem. “Eigenlijk is hij meestal met van alles bezig, dus als we bellen is dat vaak heel kort.”
Vooral de onduidelijke toekomst valt hen beiden best zwaar. “Er zijn weinig concrete vooruitzichten, wat de afstand moeilijker maakt. Ik wil mijn vader ook pas terug zien als het echt veilig is, en niet gewoon omdat het mag.”
Verloren tijd
Anna-Livia kijkt er vooral naar uit om elkaar nog eens goed vast te pakken. “Mijn vader is een affectief persoon. Het gevoel van veiligheid als hij mijn hand vasthoud mis ik enorm. Daarnaast heb ik het gevoel dat de tijd tikt. Normaal doen wij écht veel samen, en mijn vader wordt nu eenmaal ouder. Nu tikken de dagen maar voorbij, en die kunnen we nooit meer terugkrijgen.”
