Mijn gevoelens rond het coronavirus hebben doorheen de weken verschillende vormen aangenomen. Zoals velen deed ik in het begin heel lacherig over Corona. Maar nu zie ik de ernst van de zaak wel in. Ik heb geen schrik voor mijzelf, maar wel voor zwakkere mensen rondom mij en mijn grootouders. Mijn opa is 90 en worstelt al een tijdje met zware hartproblemen. Ik heb oma en opa verplicht om binnen te blijven. Ik zou ze beiden nog graag voor een lange tijd bij mij hebben. Mijn tante gaat nu boodschappen doen voor hen, zodat ze geen reden hebben om uit hun kot te komen.
Ik heb 10 jaar geleden de Mexicaanse Griep gehad (ook bekend als de varkensgriep). Dat is een pandemie die in Mexico is ontstaan. De gevolgen waren voor België en Europa niet zo groot als nu, maar er was toch grote angst bij de Europeanen. Ik heb het opgelopen in Egypte. Daar heb ik weken in quarantaine gelegen. Ik was bedreigd met de dood. En die periode komt nu plots weer heel dichtbij. Daaraan voel ik dat het echt menens is.
Ik voel dat veel mensen nog niet beseffen hoe dreigend de situatie is. Vooral bij jongeren. Ze snappen niet waarom ze moeten binnenblijven. Veel jeugd blijft privé afspreken, en daar kan ik soms heel kwaad van worden. Iedereen wil graag zijn “vrijheid” terug. Dat is zelfs niet de kwestie, want als we de maatregelen niet opvolgen, hebben veel mensen binnenkort niet eens de kans meer om over “vrijheid” te spreken. Ik ben van mening dat we even hard op onze tanden moeten bijten. En dat we allemaal solidair moeten zijn met elkaar. Alleen op die manier kunnen we deze oorlog winnen…
