Wat enkele maanden geleden begon als een Chinese ver-van-mijn-bed-show, kwam de afgelopen weken tot onder de kerktoren. Nieuwsuitzending per nieuwsuitzending dringt de realiteit steeds meer door en Maggies “blijf in uw kot” wordt ons geramd door de strot. (Net als #stayhome, Marc Van Ranst en social distancing. Overigens stuk voor stuk uitermate terecht, maar toch.) Je zou haast vergeten waar we het voor de coronatijden over hadden.
We bevinden ons in een wereldcrisis, in quarantaine, afgezonderd van elkaar, en toch. Hoe hard ik ook probeer om me social te distancen, voelde ik me nog nooit zo verbonden met mijn naasten. Tijdens mijn wandelingen en op mijn looproutes afgelopen week schonken meer dan ooit onbekende gezichten me een vriendelijk knikje, een glimlach, een “goeiemiddag” en soms zelfs een portie smalltalk. Het lijkt wel alsof we sinds we verplicht binnen moeten zitten, pas écht naar buiten gaan.
Het lijkt wel alsof we nu we elkaar niet meer mogen zien, pas écht om elkaar geven. Tijdens een bezorgd telefoontje naar mijn eenzame oma, vertelde ze enthousiast hoe gezellig ze deze periode vindt. Ze kreeg nog nooit zoveel telefoontjes als nu. Hoewel het met een fysieke anderhalve meter afstand tussen is, voelde ik me nog nooit zo dicht bij iedereen rond mij.
Binnenkort, als het zomer wordt, als we COVID-19 verslagen hebben en als we weer praten over dat waarvan ik niet meer weet wat het was, laten we dan dit gevoel vasthouden. Dat ‘tous ensemble’. Want dit is nog maar eens een bewijs dat we het in ons hebben.
