Al sinds ik me kan herinneren, ben ik verslaafd aan de sport die voetbal heet. Ik groeide op in Antwerpen, en ik ben zeer dankbaar dat m’n familie paars boven rood verkoos. Mijn nonkel is de meest fervente Beerschot supporter die ik ooit zag. Door hem zat ik vanaf mijn vijf jaar geregeld in de tribune van het mooiste stadion ter wereld, op ’t Kiel. Ook in de donkere fusiedagen van de club, bleef ik, wanneer ik kon, vaste klant van het Olympisch Stadion. Het feit dat ik mijn weg vond om bij de club van mijn hart stage te lopen, was dan ook fantastisch. Ik kon niet wachten om te beginnen.
Mijn eerste dag
Mijn eerste stagedag vond ik enorm spannend. Ik kwam aan in de Atletenstraat en nam de lift naar de kantoren naast het veld. Daar werd ik opgewacht door Luther Rommens, persverantwoordelijke voor Beerschot en mijn stagebegeleider. Ik had het geluk dat ik Luther al wat kende. We hadden al enkele keren samengezeten vorig jaar toen ik mijn longform-project over Denis Prychynenko maakte, een ex-speler van Beerschot. Toen kwam ik ook langs op Beerschot om enkele dingen af te spreken. Meteen viel de relaxte en amicale sfeer op. Ik voelde me enorm welkom en de stress die ik had, verdween snel. Ik zat een uurtje samen met Luther om het verloop van de komende weken te bespreken. En dan was het begonnen. Mijn bureau, met zicht op het veld, was een leuk extraatje.
Mijn eerste publicatie
Mijn eerste publicatie was al meteen de eerste dag, een TikTok. Daar ga ik niet al te veel over uitbreiden. Het eerste ‘echte’ product dat ik mocht afleveren was een video over de Youth Academy van Beerschot. Het was de bedoeling om een videoanalyse-sessie in beeld te brengen in combinatie met een interview met de videoanalist van de jeugdacademie. Deze beelden waren reeds gedraaid, en mijn taak was om ze in elkaar te puzzelen en ze te monteren tot een mooi geheel. Monteren is iets wat ik heel graag doe. En wat je graag doet, gaat uiteraard automatisch vlotter. Het eindproduct werd zeer positief onthaald door Luther en door Davy De Smedt, de Youth Academy manager.
Een bijzondere ontmoeting
Doorheen mijn stageperiode kom je uiteraard ook in contact met de spelers van de A-kern. Omdat ik al heel m’n leven een echte rat ben, zijn deze spelers natuurlijk mijn idolen. Ik vond het dan ook fantastisch om soms met hen te kunnen spreken en hen van dichtbij bezig te kunnen zien. Minimaal één keer in de week ging ik naar de training en nam ik foto’s voor op de sociale media of maakte ik wat beelden voor een ‘aftermovie’ van de training. Ik vond dit enorm spannend, want het was de eerste keer dat ik zo dicht bij de spelers kwam. Meteen verschoot ik ervan hoe vriendelijk en open ze waren. Zo goed als iedereen kwam me voor de training begon een vuistje geven. Ook de coach, Greg Vanderidt, die op dat moment nog maar net aangesteld was, was enorm open en met hem deed ik voor elke training een kort gesprekje. Voor een Beerschot-fan is het natuurlijk fantastisch om in zo’n omgeving en sfeer te mogen werken. Elke ochtend trok ik m’n voordeur met plezier achter me dicht.
Veel geleerd
Gedurende de voorbije weken heb ik heel wat dingen mogen doen. Het merendeel zelfstandig. Dat vond ik top. Ik ben van mening dat je al doende leert, en al doende hoeft niet per se met een stappenplan of handleiding ernaast te zijn. Wanneer je op pad wordt gestuurd om bijvoorbeeld een training of een wedstrijd te gaan filmen, en het is je eerste keer, zal dat uiteraard nog niet perfect verlopen. Maar dan weet je wel waar je de volgende keer beter op moet letten. Zo heb ik op een korte tijd toch wel grote stappen kunnen zetten. Zowel op fotografisch als op filmisch vlak.
Anekdote
Mijn tweede dag kwam ik in de ochtend aan op de kantoren van Beerschot. Onderweg naar boven stond ik samen in de lift met een zeer vriendelijke man. Hij vroeg me wat ik hier deed en ik vertelde hem dat ik een stagiair was. Hij verwelkomde me waarop ik vroeg wat hij binnen de club deed. Het bleek Frédéric Van den Steen te zijn, algemeen directeur van de club. Op het moment zelf zeer gênant, maar nu ik erop terugkijk, best grappig.
Oeps, foutje
Gedurende de acht weken dat ik stage liep, heb ik heel wat uren met een camera in m’n handen doorgebracht. Ik fotografeer en film enorm graag, dus ze hoorde mij niet klagen. De eerste week werd ik naar de training van de eerste ploeg gestuurd met een camera die ik nog nooit gebruikt had, en met drie enorme lenzen. Ik wist dus wel dat het even wennen ging zijn. Na een paar minuten had ik het door en nam ik een uur lang foto’s van de training. Bij mezelf dacht ik: “Dit gaat vlot!”. De training liep af, en ik keerde terug naar de kantoren in het Olympisch Stadion. “Hoe ging het?”, vroeg Luther. Waarop ik antwoorde: “Top! Ik heb heel wat goede foto’s, denk ik”. Ik zette me achter m’n laptop en laadde de foto’s in om ze te bewerken. Toen ik de foto’s echter voor de eerste keer opnieuw bekeek, zag ik dat alle foto’s enorm overbelicht waren. Geen enkele foto was bruikbaar. De weken nadien heb ik steeds ruim de tijd genomen om de camera te controleren voor ik eraan begon.
