Eerst leek het een gewoon griepje, nu heeft corona de hele wereld plat gelegd: scholen zijn gesloten, winkels blijven toe, zelf quarantaine is aangeraden, … Toch moet het leven blijven doorgaan. Het gaat door maar zonder het huis te verlaten of zonder contact met andere mensen, buiten je gezin.
Het ‘geen contact hebben met andere mensen buiten je gezin’ was zeker in het begin iets moeilijk. We zijn gewoon om naar school te gaan en daar met onze vrienden te praten, na school gaan sporten met je vrienden. Al dat valt weg, we hebben nu alleen onze ouders, zussen en broers. De isolatie was iets waar ik bang voor was. Ik was niet de enige die er schrik voor had, mijn vrienden en familie had het hier ook moeilijk mee.
Om dit allemaal niet te zwaar te nemen hebben mijn vrienden en ik naar oplossingen gezocht. We proberen minstens 1 keer per week te bellen met elkaar. Niet om over school te praten maar om te weten hoe het met hen gaat. Het geeft een soort sociale connectie, jij alleen in een kamer, aan het bellen met iemand die hetzelfde meemaakt. Anders bellen we om samen te leren en zo meer gedaan te krijgen. Mijn zus belt bijvoorbeeld met al haar vrienden van school, mijn mama dan weer met de mensen van haar werk.
Ook houden we contact met onze groot ouders, we zien hen normaal elke week. Nu horen we elkaar een paar keer per week.
Van wat ik allemaal hoor, is het ergste nog niet voorbij. Vele mensen kijken uit wat ze doen en met wie ze contact hebben, andere geven er niet veel om.
