We zijn alweer een week verder in quarantaine. Weer een week zonder sociaal contact. Geen knuffel, geen hand en geen vriend meer gezien. Ik ben een persoon die heel graag mensen eens omarmt. Mijn mama en hond zijn de enigste dat ik dagelijks zie. Ik heb een langharige hond dus enigste knuffels die ik nog kan geven zijn best harig.
Daarom ben ik toch wel blij dat we in deze eeuw leven. Als we online geen platforms hadden zoals skype, discord en Messenger zou ik mij toch wel vervelen. Ik vind het geweldig om brieven te schrijven, dat geeft een zeer fijn en persoonlijk gevoel. Toch ben ik blij als ik de stemmen van mijn vrienden hoor of als mijn opa mij opbelt zonder te waarschuwen. Ik stuur nu dagelijks met mijn middelbare schoolvrienden, zelfs met sommige vrienden bel ik dagelijks. We hebben elkaar een beetje teruggevonden deze periode. Door allemaal naar een andere school te gaan of sommige zelfs gaan werken, zijn we elkaar uit het oog verloren. We hebben niet dezelfde uren vrij of zitten niet in dezelfde stad. Buiten school verliezen we nog veel tijd aan taken of studeren. Hierdoor hebben we weinig tot geen tijd om elkaar een te bellen of om af te spreken. Ik ben zeer blij dat we elkaar een beetje hebben teruggevonden hierdoor.
We zien elkaar misschien niet meer in het echt voor een tijdje. De plannen staan alleszins klaar om na de quarantaine elkaar terug te zien. Meer tijd te vinden voor elkaar maar vooral elkaar nog harder steunen met de keuzes en doelen van de andere. We helpen elkaar nu met de taken, met studeren of lachen over domme situaties. We zijn niet alleen deze situatie, we zien vooral wie er zal klaarstaan na deze periode over is. Ik vind het zeer belangrijk om voor iedereen klaar te staan, elkaar te steunen in moeilijke periodes. Vooral de mensen die, de extra steun nodig hebben. Stuur die ene vriend/vriendin nog eens. Check vooral de mensen waarvan je weet dat ze het moeilijk hebben en toon ze dat je om ze geeft.
