Op 7 februari was het eindelijk zover. Het moment waarop ik al mijn vergaarde kennis van de afgelopen 2 jaar en half kon gaan toepassen op het echte werkveld. Tijdens mijn stage kon ik al ondervinden wat ik waard ben in de praktijk. En dat gaat -uiteraard- met vallen en opstaan.
Mijn eerste dag
Om kwart voor zes gaat de wekker. Een veel te vroege busrit en een frisse wandeling later sta ik al voor het kantoor. Na een hartelijke kennismaking, een grap hier en daar en een inleiding in de werkomgeving, kan het werk al meteen beginnen. De stress die tot dan aanwezig is, vloeit helemaal weg. Eindelijk wordt er plaats gemaakt voor enthousiasme en positiviteit. Laat het leren maar beginnen.
Mijn eerste dag stond in het teken van kennismaken. Kennismaken met mijn collega’s, maar ook met het werkritme en het werkmateriaal. Ik mocht dan ook samen met mijn medestagiair de camera uittesten. Je hebt natuurlijk geen tijd om vlak voor een opname nog uit te zoeken hoe de camera werkt en goed begonnen is half gewonnen.
Mijn eerste publicatie
Het voordeel aan stage lopen bij een communicatiebedrijf, is de verscheidenheid aan opdrachten. Als student videojournalist mocht ik mee video’s opnemen en monteren, maar kreeg ik ook de kans om mijn creativiteit los te laten op teksten en visuals. Een journalist moet tegenwoordig immers van alle markten thuis zijn.
Ik heb dan ook veel persberichten herwerkt naar artikels, maar mijn eerste échte publicatie kwam pas wat later. Nieuwsartikels zijn uiteraard ook echte publicaties, maar aan deze werkte ik van begin tot einde zelf. Ik interviewde een beginnend onderneemster over haar bedrijf en verwerkte dat interview in een portretterend artikel voor Starter van de week, een rubriek op Made In Antwerpen. Niet de allergrootste opdracht, maar wel mijn eerste eigen werk bij Onuitwisbaar:
Een bijzondere ontmoeting
De journalistieke wereld is er een van verhalen en ontmoetingen. Dat maakt het ook zo leuk. Je komt ergens terecht waar je anders nooit zou zijn. Je komt ook mensen tegen met wie jouw pad nooit zou kruisen in een andere context. En dat mocht ik al ondervinden tijdens mijn stage.
Zo werkte ik voor ons huismagazine Aansteker mee aan warme verhalen uit de Rupelstreek, Aartselaar en Wilrijk. We brachten positieve verhalen tot bij de mensen, als afwisseling voor alle harde dingen die dagelijks in het nieuws passeren. Balletjuf Clara was één van die warme verhalen.
Clara lijdt aan alopecia, dat is een ziekte waarbij haar lichaam het eigen haar afstoot. Ze verloor dus stilaan haar haren en dat hadden haar danskindjes ook opgemerkt. Clara koos ervoor om het niet te verbergen en leerde de kleine dansertjes wat de ziekte inhoudt. Die waren daar zo van onder de indruk, dat ze een sponsorknip organiseerden waarbij ze hun haren lieten knippen.
Foto ©Jorien Onsia
Zo zamelden ze geld in voor een pruik voor hun balletjuf, die ze eigenlijk pas sinds september kenden. Een mooi gebaar dat een indruk heeft nagelaten.
Veel geleerd
Een opleiding is belangrijk, maar lang niet alles. Dat besef je pas wanneer je in het werkveld staat. De stageperiode is een soort spoedcursus die jou extra voorbereidt op het leven als journalist. Ik leerde ook niet alleen bij van de mensen in het werkveld, maar ook van mijn medestagiairs. Monteren in Adobe, schrijven voor artikels en sociale media, online visuals maken, … het passeerde allemaal de revue.
Waar mijn stage vooral bij heeft geholpen, is het overwinnen van mijn telefoonangst. Ik ben vast en zeker niet de enige die telkens mailt uit schrik om te bellen. Dat is ondertussen verleden tijd.
Anekdote
Halverwege mijn stage was het tijd voor een nieuw kantoor. Een groeiend communicatiebedrijf heeft uiteraard plaats nodig voor het hele team en daarvoor was het oude kantoor wat te klein. In een dag tijd (de perfecte teambuilding) verhuisden we alles naar ons gloednieuw kantoor: de loft. Extra kantoorruimte, een meetingroom, een montagecel en als kers op de taart… een dakterras.
Een professionele ruimte zorgt ook voor een betere werksfeer. Zonnig lunchen op het dakterras heeft daar misschien ook wel toe bijgedragen. Kortom, het moet niet altijd hard werken zijn. Af en toe mag je ook even genieten van je stage.
Oeps foutje
Het leven is vallen en opstaan en fouten maken mag. Maar af en toe wens je toch dat er helemaal niets misloopt. Zo ging ik, samen met mijn collega-stagiair, opnames maken in een dansschool in Wilrijk voor het verhaal van Clara. Er hing een toffe sfeer, iedereen was enthousiast en alles verliep vlot. Tevreden over de ‘draaidag’ kwamen we terug op kantoor om te beginnen aan de montage. Tijdens het bekijken van de beelden, merkte ik dat de audio helemaal overstuur was. Verdorie! Wat nu…
Gelukkig werkte ik samen met een audiostudent. Hij heeft wat gespeeld met de audiowaarden en kon de fragmenten beluisterbaar maken. Zo zie je maar weer, teamwork makes the dreamwork. Het resultaat zie je hier.
Nu ik een ‘stage-expert’ ben, kan ik met volle overtuiging zeggen dat het een heel leerrijke periode is. Je leert wat je waard bent, botst soms op je eigen grenzen, maar vooral: je hebt er weer een hele hoop ervaringen bij.
