Verveling slaat toe. Ik begin te letten op dingen die ik eerder nooit heb opgemerkt en alles irriteert me de laatste dagen. Mijn gemoedstoestand is haast even besmettelijk als het virus, en blijkbaar heeft mijn moeder het overgekregen.
We praten minder en ik kijk gewoon (te) veel Netflix. Dat was mijn routine de afgelopen dagen en dat moet veranderen. Ik dacht altijd dat ik goed was in alleen zijn, tot ik geen keuze meer had. Het huis is vaak leeg dezer dagen, omdat mijn moeder nog regelmatig bij haar vriend blijft. Ik roteerde elke dag tussen twee kamers, ook al had ik het hele huis mét tuin voor mij alleen. De situatie zat me duidelijk dwars. Mijn gedachten waren overweldigend. Mijn hoofd was een chaos.
Ik ondervond een enorme evolutie in mijn mentale gezondheid door enkele nieuwe hobby’s. Toen het nog mocht, stopte ik ‘s morgens bij de Zeeman. Ik haalde breinaalden en wol in huis en begon aan een nieuw projectje. Breien geeft me veel rust en het verheugt ook de perfectionist in mij. Het blijkt een geweldige manier om de tijd te doden. Mijn nieuwe sjaal zal af zijn na de quarantaine. Dat heb ik mezelf beloofd.
Mijn warrige hoofd ontlucht ik nu door meer buiten te komen, binnen de richtlijnen natuurlijk. Mijn fiets en ik hadden al lang niet meer zoveel van mijn charmante dorpje gezien. Veel dorpelingen doen hetzelfde. In het dode centrum kom ik niemand tegen. Maar als ik tussen te bomen en vijvers fiets, zie ik verschillende mensen van de natuur genieten.
