Het dagelijks, sociale leven van een student. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend. Na 2 weken quarantaine besef ik pas hoe geprivilegieerd dat leven is. De avonden op café met vrienden, de cantussen, de TD’s, de galaballetjes, … . De maanden maart/april zijn voor menig student dan ook een hoogtepunt in hun academiejaar. Maar nu even geen ‘Prosit Corona’ op een woensdagavond. Dat, beste mensen, is ironie.
Hoe er dan toch het beste van maken? Ik probeer veel te facetimen of te ‘skyperetieven’( want ja zo heet dat tegenwoordig) , online spelletjes te spelen met vrienden zoals FIFA of poker. Ik doe dat om toch maar een beetje dat gevoel van een sociaal leven op te zoeken. Maar ik mis het, ongelofelijk hard. Het is absoluut noodzakelijk dat we allemaal binnenblijven nu, dat besef ik als geen ander. Maar ik mis mijn maten, mijn klasje, ’t Stad. Oh jongens, wat hou ik van Antwerpen en wat ga ik ervan genieten als ik terug kan rond paraderen in onze geliefde koekenstad.
Het leven is echter te kort om te liggen wegkwijnen in een hoekje. Mensen houden zich nuttig en creatief bezig. Ik doe dat door aan mijn conditie te blijven werken. De koersvélo en mijn loopschoenen zijn mij dezer dagen niet vreemd. Ik lees veel. Een mens heeft daar nu de tijd voor. Net zoals de tijd om na te denken over het leven. Ik denk na over mijn ambities en dromen, maar natuurlijk ook over wat we gaan eten vanavond.
Dus ja, ik maak er, zoals velen met mij, het beste van. Belangrijk is dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten en we hier samen door moeten. Niemand vind dit leuk. Iedereen is het kotsbeu. Dat doet me dan weer glimlachen, want na deze helse periode, gaan we allemaal terug meer glimlachen.
