Beeld je in: een die-hard voetbalfan die plotseling belandt op de online sportredactie van een van de grootste journalistieke spelers in het land. Het was een droom die werkelijkheid werd tijdens mijn stage bij Het Nieuwsblad. Acht weken lang kreeg ik de kans om mijn passie te uiten door het schrijven van artikels over alle facetten van de sportwereld. Een herinnering voor het leven.
Mijn eerste dag
Een paar dagen voor mijn allereerste stagedag stond ik al voor de deur van de redactie. Daar verwelkomden mijn stagebegeleiders, Guillaume Maebe en Gert Gysen, me hartelijk en namen ze me mee in wat ik kon verwachten gedurende de aankomende acht weken. Die eerste kennismaking gaf me een gevoel van geruststelling. Ik mocht al even proeven van de sfeer en kreeg een blik achter de schermen, waardoor mijn zenuwen al snel plaatsmaakten voor enthousiasme.
Op dinsdag 6 februari (de dag voordien was een algemene opleidingsdag) was het tijd om echt van start te gaan. Plotseling kwamen er weer wat zenuwen opzetten. Wat als mijn stagebegeleiders mijn schrijfstijl niet waarderen, of wat als ik geen inspiratie heb voor een goed stuk? Die twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik te weten kwam dat ik op de eerste dag vrij was om te schrijven over wat ik maar wilde. Met hernieuwde energie nam ik mijn plek in tussen de andere journalisten.
Mijn eerste publicatie
Mijn allereerste stuk over de Belgische tweede klasse bevatte nog te veel schoonheidsfoutjes. Maar ik bleef niet bij de pakken zitten. “Originele invalshoeken leveren de beste stukken op,” werd me verteld. Dus besloot ik Transfermarkt.be te raadplegen voor een interessante ontdekking: Tajon Buchanan, recent overgestapt van Club Brugge naar Inter Milaan, had nog geen minuut gespeeld. Dat vormde de basis voor een artikel over zijn beperkte speeltijd. Op donderdag verscheen mijn eerste artikel, meteen achter een betaalmuur. Twijfels overvielen me: was dit een goed teken of een tactiek om het lezerspubliek te beperken? Gelukkig volgde al snel positieve feedback.
Een bijzondere ontmoeting
Op dag twee kreeg ik meteen een boeiende opdracht: naar de persconferentie van Antwerp-coach Mark van Bommel gaan en hem vragen stellen over de komende bekerwedstrijd tegen KV Oostende. Bij binnenkomst schrok ik me een ongeluk: er was niemand in de perszaal, behalve een journalist van Gazet van Antwerpen. Van Bommel kwam al snel binnen, sprak me direct aan en nodigde me uit om mijn vragen te stellen. Mijn hart bonkte in mijn keel. Na het stellen van mijn vragen kreeg ik wat bemoedigende feedback van de coach zelf. “Je hebt dat echt goed gedaan, duidelijke en interessante vragen.” Mijn dag kon niet meer stuk. Ik had zonet een gesprek met een voetballegende.
Enkele weken later kreeg ik de kans om een dagje mee te lopen op de Belgian Darts Open, een hoogtepunt als dartsvolger tijdens mijn stageperiode. Als journalist is neutraliteit een must, maar de gelegenheid deed zich voor om met enkele topspelers op de foto te gaan. “Doe gerust, die mannen zijn heel vriendelijk en bescheiden,” verzekerde een collega me. Het resultaat: een foto met Joe Cullen, Dimitri Van den Bergh en Luke Littler, het 17-jarige dartstalent dat het toernooi ook wist te winnen. Een week later stond ik plotseling op het Proximus Basecamp van de Rode Duivels in Tubeke, waar ik van dichtbij enkele sterren kon bewonderen tijdens de open training. Herinneringen voor het leven.
Veel geleerd
Als fervent voetbal- en dartsfan schrok ik soms van mijn gebrek aan kennis over andere sporten, vooral tijdens de eerste twee weken van mijn stage. Dit was een wake-up call om actiever andere sporten te gaan volgen. Het Nieuwsblad staat bekend om de quote ‘de koers is van ons’. Oeps, ik wist helemaal niets van wielrennen. Met een bezorgd gevoel dook ik erin, maar verrassend genoeg pikte ik het snel op. Tijdens mijn stage kreeg ik de kans om diverse soorten content te maken, zoals plusartikelen, deelnemen aan sneldiensten in vroege en late shifts, voetbalverslagen maken, interviews uittypen en het bijhouden van liveblogs voor voetbal- en wielerwedstrijden. Deze stage was een grote leerschool. Aan het einde voelde ik dat ik vlekkeloos kon meedraaien in het team.
Anekdote
Op een koude vrijdagavond kreeg ik voor het eerst de kans om alleen naar een voetbalwedstrijd te gaan en het verslag ervan te maken. Charleroi ontving Genk in het Stade du Pays de Charleroi, een autorit van zo’n 100 kilometer. Tot mijn verrassing ontdekte ik dat mijn klasgenoot Yarno Voets, die op datzelfde moment stage liep bij Het Laatste Nieuws, dezelfde opdracht had gekregen. Dus besloten we samen te rijden. Bij aankomst werden we geconfronteerd met een hectische verkeerssituatie. Ik wist niet waar de parkeerplaats was, dus sloot ik aan in een lange rij auto’s. Maar toen we eindelijk bij de ingang van de parking arriveerden, bleek dat we in de verkeerde rij stonden. De politie moest daarom de lange rij auto’s achter mij weer achteruit begeleiden, zodat ik de kon draaien en zo de rij kon verlaten. Na lang zoeken vonden we toch nog op tijd de juiste plek. Gelukkig maar.
Oeps foutje
Al met al kan ik zeggen dat ik weinig grote fouten heb gemaakt tijdens mijn stage, afgezien van één misstap. Naar het einde van de stage stond ik ingepland voor de liveblog van een wielerkoers, waarbij ik van 10u tot 18u alles in de gaten moest houden. Op diezelfde dag werd er een etappe gereden in de Ronde van Catalonië, die omstreeks 12u30 van start ging. Dat leek geen probleem te zijn, aangezien dat niet mijn taak was, dacht ik. Echter, op een thuiswerkdag kreeg ik om 13u een berichtje van een collega: “Hey Sam, hoe komt het dat de liveblog van de Ronde van Catalonië nog leeg is?” Snel besefte ik mijn fout: ik had naar de verkeerde dienstlijst gekeken. Uiteindelijk was het niet rampzalig, maar ik voelde me toch even slecht over deze vergissing.
