Wie aan een journalistieke stage denkt, denkt vaak aan de grote kranten zoals Het Nieuwsblad of de GVA. In tegenstelling tot zo’n stage mocht ik mij onderdompelen in een vat vol lokaal nieuws. Bij de Bode van Schoten kon ik genieten van een stage vol eigen inbreng en zelfstandigheid.
Mijn eerste dag
Wanneer ik voor de eerste keer bij de Bode binnen stapte, had ik best wel wat gezonde zenuwen. Al snel was daar geen sprake meer van want ik werd heel vriendelijk ontvangen. Om te starten kreeg ik een rondleiding door het gebouw want buiten een redactie heeft de Bode van Schoten ook een grote drukkerij waar ze geboortekaartjes, affiches en allerlei ander drukwerk maken. Na de rondleiding werd ik al snel door de advertentieverantwoordelijke, Luc, op zijn bureau uitgenodigd om de komende maanden een werkplek te delen. Niet veel later kwam de baas, Remko Hesters, met de eerste opdrachten en zo startte mijn avontuur bij de Bode van Schoten.
Mijn eerste publicatie
Remko gaf me op m’n eerste werkdag al snel een opdracht dat zogezegd een oefening zou zijn. Wat later bleek dat niet het geval want mijn oefening werd enkele weken later gepubliceerd in ‘Bode Regionaal’, een dochterblad van de Bode. Ik moest een artikel en nieuwsbericht over een molen in Oelegem omzetten naar een compact stukje dat vlot leest maar toch alle info bevat. Ik dacht dat het slechts om een oefening ging, maar toch had ik de nodige zenuwen omdat je op je eerste dag natuurlijk niets slecht wil afleveren. Achteraf bekeken was de stress voor niets nodig want zonder problemen verscheen het stukje in de ‘Bode Regionaal’.
Een bijzondere ontmoeting
Tijdens mijn stage heb ik enorm veel mensen ontmoet. Brandweermannen, jubilarissen, handelaars, noem maar op. De bijzonderste ontmoeting blijft voor mij Guido Van Leemputten. Toen ik een artikel over het fort van Schoten aan het schrijven was, gaf m’n baas zijn naam aan mij en moest ik hem eens contacteren over het onderwerp. Guido is verantwoordelijk voor de beeldbank van gemeente Schoten en heeft daarom een indrukwekkende kennis over alles in en rond Schoten. Doorheen m’n stage hielp hij mij met informatie, opzoekwerk en het nalezen van m’n historische artikels. Voor mij was het heel leuk om samen met hem dingen uit te zoeken die het artikel nog beter zouden maken.
Veel geleerd
Ik ben heel dankbaar dat ik bij dit regionaal blad m’n stage heb mogen lopen. Juist omdat de regio zo klein is, kon ik veel eigen inbreng tonen. Het was voor mij de eerste echte keer dat ik actief iets kon bijbrengen in de ‘volwassen-wereld’. Ik leerde verder goed om met druk om te gaan en met streefdoelen te werken. Later zal dit heel belangrijk zijn en dankzij deze stage is de basis al gelegd.
Anekdote
Plots wandelde Jessica, de secretaresse, m’n bureau in met een opdracht. Ze had namelijk telefoon gekregen van een koppel dat zestig jaar getrouwd was en ik moest er langs voor een intervieuwtje en foto. Ik wist nog niet goed wat ik moest verwachten want het was de eerste keer dat ik mensen rond de 80 jaar zou moeten interviewen. Al snel bleken de twee nog zeer fit en spraakzaam maar ik wist niet goed wat ze juist van me verwachtte. Voordat ik startte zeiden ze me dat ze West-Vlamingen waren en dat ze daarom alles kort en krachtig gingen houden en dat ik ervoor moest zorgen dat ik ‘echt een degelijk stuk’ zou schrijven. Na een enorm lang interview dat alle details van hun leven bevatte, werd het als snel duidelijk dat ze niet echt kort en krachtig waren. Net voor ik vertrok maakten ze nog eens duidelijk dat ik echt m’n best moest doen en moest zorgen voor een perfect stuk. Toch maar een raar bezoekje achteraf bekeken.
Oeps foutje
Tijdens m’n stage heb ik niet echt iets verkeerd meegemaakt. Ik heb enkel ondervonden dat de geruchten over Defensie kloppen. Voor een artikel wou ik foto’s nemen op actief militair domein. Via een ex-militair geraakte ik aan de contactgegevens van de officier ter plaatse. Na enkele keren werd er opgenomen en wouden ze me graag verder helpen. Ik moest enkel nog toestemming van hogerop krijgen. Maar jongens toch… wat een klucht. Ik werd via mail van persoon tot persoon gestuurd en eindigde uiteindelijk bij de website van Defensie zelf. Daar moest ik alweer een document invullen en wachten op toelating. Na een maand te wachten en niets gehoord te hebben, moest ik contact opnemen mat een bepaald mailadres dat me uiteindelijk direct te woord stond. Ik kreeg een pijnlijke ‘nee’. Achteraf bekeken vond ik het heel spijtig want het ging enkel over restanten van een oud fort waar verder niets belangrijk aan is. Ook de officier en z’n team hadden me graag geholpen maar het mocht niet zijn…
