Als student journalistiek stage volgen in een modemuseum. Niet iedereen begreep meteen hoe ik mijn tijd tien weken lang achter de muren van MoMu zou spenderen. Zelfs ik was er eerst niet geheel gerust op. Negen weken en een persoonlijke flop era later raad ik reporters in spe volmondig aan om stage te lopen bij MoMu.
“Stage lopen bij MoMu? Als student journalistiek?” Ik zie nog levendig voor me hoe een verre kennis zich bijna verslikte toen ik mijn toekomstige stageplek wereldkundig maakte. Jawel, dat had ze goed verstaan. Ik zou tien weken stage volgen op de communicatiedienst van hét modemuseum bij uitstek. Niet dat ik zelf enig idee had over hoe journalistiek het takenpakket er al dan niet zou zijn. Toch raapte ik een paar maanden voordien de moed bijeen om er te solliciteren. Als drop-out kunstwetenschappenstudent met een aangeboren modefascinatie leek het me het proberen waard. Dat gokje zou achteraf gezien meer dan lonen.
Spoiler alert: In mijn verdere exposé zal ik tot vervelens toe refereren aan David en Lies. Samen vormen zij het MoMu-communicatieteam. Hoe ongelooflijk sterk dat team is, zal je snel duidelijk zijn. Superbedankt aan hen beiden om als stagementor en collega mijn kantoorpeetje en -meetje te zijn. Aan lezers excuseer ik me nu alvast voor het hoge cringe-gehalte van dit verslag. Sorry not sorry.
Mijn eerste dag
Toen ik op maandagmorgen 6 maart MoMu binnenwandelde, wist ik eigenlijk al wat mijn eerste taak zou zijn. En nee, daarmee doel ik niet op het beklimmen van die statige trap. De vrijdag voordien passeerde ik er al voor een eerste kennismaking en een korte rondleiding. De weg moest ik op die eerste werkdag dus gelukkig niet meer vragen. Ik groette de bewaker alsof ik er al jaren werkte, wandelde de trappen op en schoof mijn badge langs de censor aan de deur naar de kantoorruimte. Toen het slot ook effectief opende, slaakte ik net geen zucht van opluchting. Intern maakte ik wel een vreugdesprongetje. Eindelijk was het zover!
Eens binnen stalde ik mijn rugzak op mijn toegewezen plek en ontmoette ik Lies. Na een eerste, ietwat onwennige babbel ging ik aan de slag. Voor Internationale Vrouwendag mocht ik een stuk over kunstenares turned modeontwerpster IO Van Oostveldt naar het Engels vertalen. Lies lachte me net niet uit toen ik als overijverige beginner een schoolwoordenboek Nederlands-Engels uit mijn rugzak viste. In de dagen nadien zou ik al snel begrijpen dat DeepL je beste vriend is voor woordsuggesties in andere talen. Zodra mijn vertaling op punt stond, stelde ik de kalender voor het volgende MoMu-magazine op. Van die tweejaarlijkse uitgave ken ik ondertussen alle ins en outs. Voor ik het goed en wel besefte, zat mijn eerste stagedag erop en daalde ik de trappen af richting Nationalestraat.
Mijn eerste publicatie
Hoewel mijn eerste publicatie al op 8 maart online verscheen, kan ik er helaas niet de eer voor opstrijken. De woorden over IO Van Oostveldt zijn niet de mijne, maar die van journalist Katrien Huysentruyt en MoMu-curator Romy Cockx. Hoe gaat het gezegde ook weer? Ere wie ere toekomt.
Op mijn eerste echte publicatie was het op dat moment nog een maandje wachten. Pas op donderdag 13 april was het eindelijk zover. Toen zag mijn interview met de Antwerpse illustrator en sneakercollectioneur Jonas Cozone het daglicht. Ik had me geen betere eerste publicatie kunnen inbeelden. Want door de bijhorende Instagrampost bereikten onze woorden meer mensen dan ik ooit had kunnen wensen. Superbedankt aan Lies, hét meesterbrein achter het MoMu-Instagramaccount!
Noot: Niet lang daarna lag het MoMu-magazine trouwens op mijn bureau te blinken. Daar ben ik misschien wel het meest trots op. Want hoe fijn virtuele lof ook moge zijn, als fanatiek pleitbezorger van papier kan voor mij werkelijk niks tippen aan een “echt” magazine.
Een bijzondere ontmoeting
Naast illustratoren en allerhande museummedewerkers ontmoette ik tijdens mijn stage een hele reeks buitengewone medemensen. Het is dus moeilijk om uit dat lijstje de meest intrigerende persoonlijkheid te kiezen. Toch staat mijn interview met de Noorse modestudent Frederik Lovric Liederley met stip op nummer één. Voor een online stuk over duurzaamheid mocht ik hem en een andere masterstudent van de Antwerpse Modeacademie interviewen. Ons gesprek gaat wat mij betreft de annalen in als het beste interview van mijn opleiding. Van nature ben ik erg verlegen en voel ik me dus vaak gebrekkig als interviewer. Maar op vrijdag 21 april zat letterlijk alles mee. En dat ondanks Liederleys rake observatie over hoe de vergaderruimte onze conversatie de sfeer van een CIA-ondervraging gaf.
De dialoog die daarop volgde, kan ik gerust omschrijven als een van de fijnste die ik ooit voerde. Daardoor tikte de klok iets te stevig voorbij. Na afloop had ik dan ook veel te veel materiaal voor het aantal tekens dat David voor ogen had. Het uitwerken van het uiteindelijke artikel was dus vele malen minder plezierig. En maar goed ook, want het kan niet alle dagen feest zijn.
Noot: Liederleys medestudent Yue Kong was trouwens niet minder enigmatisch. Helaas was onze Teams-meeting onderhevig aan tal van technische issues. Om maar te zeggen: Fashion lovers, onthoud alsjeblieft de namen Yue Kong en Frederik Lovric Liederley! Want van dat aanstormend modetalent gaan we ongetwijfeld nog veel horen.
Veel geleerd
Als toegewijd tekstjespenner zou ik me vast geen zorgen moeten maken over al te technische zaken. Tenminste, dat dacht ik toch. Was dat even buiten Lies gerekend. Want in de eerste weken stelde ze me al voor om een Instagram-reel te maken over de volgende tentoonstelling. Toekomstige stagiairs uit de afzwaairichting Tekst en beeld raad ik dan ook aan om beter op te letten tijdens de video- en audiolessen. Het zal je tijdens je stage een hoop slapeloze nachten besparen. 😉
En zo geschiedde het dat ik in de volgende weken het camerastatief geregeld opstelde in de restauratieateliers en de museumzalen. Daar waren de restauratoren, curatoren en scenografen volop bezig met de opbouw van de nieuwe tentoonstelling ‘Man Ray en mode’. Met de camera registreerde ik hoe ze paspoppen maquilleerden, modesilhouetten uit de roaring twenties klaarstoomden en Man Rays kunstpareltjes uitpakten. Daarna was het aan mij om met de nodige Google searches een reel in elkaar te flansen. Hoewel die laatste fase voor een verhoogde dosis stress en angstzweet zorgde, zou ik het zo opnieuw doen. Los van monteren leerde ik er vooral uit hoe een tentoonstelling tot leven komt. Net die ervaring maakt dat ik musea nu met heel andere ogen zal bezoeken. Respect aan allen die achter de schermen werken!
Anekdote
“Er zit precies iemand anders voor mij.” Die profetische woorden sprak mijn therapeute uit tijdens onze sessie halverwege mijn stage. Ze was ervan overtuigd dat ik een gedaanteverwisseling onderging. Persoonlijk voelde ik bitter weinig van die lichamelijke aardverschuiving. Het lukte me nooit echt om mijn imposter syndrome van me af te schudden. Daarvoor heb ik nog een paar therapiesessies nodig. En toch schuilt er waarheid in haar woorden. Want ook mijn stagebegeleider van school had hetzelfde gevoel tijdens haar bezoekje aan MoMu. Beiden bedoelen het trouwens in de meest positieve zin van het woord. Joepie, persoonlijke groei! Dus, lieve vrienden, ik lees jullie naamvoorstellen voor the student formerly known as Baptiste graag in de comments.
Onder het motto ‘eentje is geentje’ geef ik jullie hier gratis ende voor niets een tweede anekdote. Want werkelijk niks is fijner dan twee voor de prijs van één. Hoewel anekdote misschien de foute term is voor woorden die ik herhaaldelijk hoorde. “Stop nu toch eens met altijd ja te zeggen”, zei Lies een dozijn keer per dag. En gelijk had ze. Want als je altijd maar alles wil doen, crash je vroeg of laat. Lees er hieronder meer over.
Oeps foutje
Of ik veel dt-fouten maakte? Dat moet je vooral aan David en Lies vragen. Ik maakte ongetwijfeld een hele resem fouten. Maar het summum van mijn blunders beging ik tijdens de achtste week. Die vijfdaagse doopte ik ondertussen liefkozend om tot mijn hoogstpersoonlijke flop era. Omdat ik niet genoeg oplette tijdens een van Davids briefings beging ik een enorme flater. Zo interviewde ik enkele collega’s van publiekswerking en de MoMu-bib over een fractie van wat ik hen had moeten vragen. Nog een laatste tip voor toekomstige stagiairs: Hou jullie oren gespitst wanneer iemand een invalshoek uit de doeken doet. En mocht je aan deze ene kemel niet genoeg hebben, verwijs ik je graag door naar iedereen met wie ik samenwerkte.
Dankwoord: Kudos aan allen die mijn rant tot hier volhielden. You guys rock! Mijn eeuwige dankbaarheid gaat verder uit naar het voltallige MoMu-team . Superbedankt om me tien weken lang in jullie midden te dulden. En in het bijzonder bedankt aan David en Lies. Als een van jullie beiden dit leest, volgt hier een hoogstpersoonlijke boodschap. Ik kan helaas niet garanderen geen traantje te laten wanneer jullie straks de badge uit mijn handen moeten rukken.
xoxo, the intern
