Melancholie in week drie

Het einde van onze derde week quarantaine is in zicht en als ik heel eerlijk moet zijn, was het er eentje die gevuld werd met melancholie.

Ik mis de vrijheid die ik had. De wandelingen door mijn geliefde Antwerpen, iced lattés – zo standaard ben ik dan wel – in de koffiebar om de hoek, het spontaan ontmoeten van vrienden op straat.
Om er nog dat kleine schepje bovenop te doen, stuurden al mijn sociale media apps me herinneringen en foto’s van waar ik vorig jaar zat: Lapland.

Toen plukte ik de zoete vruchten van het Erasmusleven, want zoals iedereen weet is dat – buiten het harde werk en de lange stagedagen – enorm genieten. Terwijl ik dit schrijf, denk ik terug aan exact 365 dagen geleden. Ik zat toen op een sneeuwscooter in Lapland, te kijken naar voorbij hollende elanden, terwijl de tranen van geluk een dun laagje ijs over mijn kaken vormden. “Arno, overdrijf je nu niet een beetje?” Absoluut niet, elk woord is gemeend.

Het contrast met vandaag is groot. Weg zijn de uitgestrekte vlaktes, de zweethut, de wilde dieren en het noorderlicht. Nu ja, ik heb nog de ‘uitgestrekte vlaktes’ van de voetbalvelden van Verbroedering Zwijndrecht die te zien zijn vanuit mijn kamer. Zweten kan ik nog door het opgestapelde schoolwerk. Maar de lichtvervuiling van de Antwerpse haven komt in de verste verten niet in de buurt van het noorderlicht. “En wat met die wilde beesten dan?” Wel, als die quarantaine hier nog lang duurt, zie ik mezelf daar nog weleens in veranderen.  

Wil je dat anderen dit ook lezen? Deel!

Zeen is a next generation WordPress theme. It’s powerful, beautifully designed and comes with everything you need to engage your visitors and increase conversions.

More Stories
Baby wonder