Niet iedereen die journalistiek studeert, voelt zich thuis in de nieuwswereld. Als radiostudente ben ik vooral geïntrigeerd door geluid, van podcasts tot sound design, mixen en stemwerk. Wat als ik je vertelde dat je deze talenten ook binnen de opleiding journalistiek kunt ontwikkelen, en dat nog bij de VRT?
Mijn eerste dag
Strak van de zenuwen nam ik voor de eerste keer de trein naar Brussel om aan mijn stage bij de Radiospotcel te beginnen. Bij de Radiospotcel maken ze alle interne spotjes voor de VRT. Dat betekent voor alle netten, dus voor televisiezenders zoals Eén en Ketnet, maar ook voor alle radiozenders zoals Studio Brussel en Klara.
Op mijn eerste dag zag ik dus al heel wat bekende gezichten voorbij komen en heb ik zeker tien handen geschud. Ik haalde mijn laptop op bij de technische dienst, stelde hem in en begon al snel aan de week. De eerste twee weken heb ik vooral gekeken en geluisterd. Ik woonde opnames bij, keek hoe mensen monteerden en probeerde veel te leren door puur te luisteren. En maar goed ook, want bij de Radiospotcel werk je samen met mensen die een uitzonderlijk muzikaal talent hebben.
Mijn eerste publicatie
Tijdens dat vele luisteren en leren vroeg iemand spontaan of ik een spotje wilde inlezen. “NATUURLIJK!” zei ik extatisch. Na een week kijken hoe alle radiopresentatoren dit doen, zou ik liegen als ik zei dat ik niet jaloers was als ik hen achter de microfoon bezig zag.
Het was een spotje voor de festivalzomer van Studio Brussel. Ik was een beetje zenuwachtig om me volledig te laten gaan, maar de sfeer hier zit altijd goed, dus ik voelde me snel op mijn gemak. Vijf dagen later wachtte ik tot 17.00 uur om mijn spotje voor de eerste keer live op de radio te horen. Dit was een speciaal moment voor mij. Little did I know dat er nog heel veel zouden volgen.
Een bijzondere ontmoeting
Bij Radiospotcel kom je vaak bijzondere ontmoetingen tegen. Zo staan Fien Germijns en Thibault Christiaensen elke week brullend in de studio, geeft Joris Hessels me altijd een zoentje op de wang en lach ik met Maarten Vangramberen over wielrenners.
Misschien wel de meest bijzondere ontmoeting van allemaal: ik werd uitgenodigd voor een privéconcert van Beth Gibbons, de zangeres van Portishead, en kon een van mijn favoriete artiesten vanop de eerste rij bewonderen, met ongeveer 40 man in de zaal. Dat is iets wat ik voor altijd ga koesteren.
Veel geleerd
Voor iemand die een opleiding journalistiek heeft gevolgd, waar vooral inhoudelijk wordt gekeken, is dit niet de makkelijkste stage om in te rollen. Het is duidelijk dat niets vanzelf gaat, maar als je ervoor werkt, wordt het al een stuk gemakkelijker. In twee maanden tijd heb ik een enorme kennisboost gekregen over muziek, jingles, radio, audiovormgeving en postproductie.
Het team dat hier werkt is ongelooflijk behulpzaam; geen vraag is te veel. Daardoor voelde ik me comfortabel, zelfs als ik niet veel wist. Elke dag ging het een beetje gemakkelijker, en aan het einde van de stage draaide ik volledig mee met de rest van het team.
Anekdote
De Radiospotcel had snel een acteur nodig wiens stem niet verbonden was aan de VRT om een commerciële spot in te spreken. Toevallig heeft mijn papa in zijn jonge jaren veel stemwerk gedaan. Dus wie kon ik beter bellen? Een week later kwam mijn eigen papa langs op mijn stage en kropen we samen de studio in voor een spotje voor de Sporza Sportzomer. Je zou het ‘omgekeerd nepotisme’ kunnen noemen haha!
Oepsie foutje
Hoewel ik er niet graag aan toegeef, moet ik bekennen dat ik af en toe wat chaotisch ben. Zo vergiste ik me onlangs in een deadline en realiseerde ik me pas op het laatste moment dat ik binnen twee dagen meer dan 40 nummers moest mixen met een voice-over, terwijl ik dacht dat ik nog een week had. Gelukkig is het me gelukt en waren ze blij met het resultaat, maar ik heb toch flink gezweet.
Al met al was mijn stage superleuk, dankzij het geweldige team. Ze stonden altijd open voor mij en zorgden ervoor dat ik in korte tijd ontzettend veel heb geleerd. Bedankt voor deze geweldige ervaring!
