Mensen missen, iets waar veel mensen in deze tijd mee te maken krijgen. We mogen het huis niet verlaten dus ook niemand bezoeken. Zo heeft Emmelien haar zus al bijna twee maanden niet gezien.
“In het begin van deze coronatijd ging alles goed. Mijn mama, papa en ik bleven binnen net zoals ons iedereen. Mijn zus bleef met haar vriend aan de zee. In de eerste week van de paasvakantie ging het iets minder goed. Mijn papa voelde een drukkende pijn in zijn borst. Na een afspraak met de huisdokter is hij met spoed naar het ziekenhuis gebracht.” Het vervolg was voor Emmelien absoluut geen fijne ervaring.
“Ik was alleen thuis omdat mijn mama en papa snel naar het ziekenhuis moesten. Daar kregen mijn ouders te horen dat mijn papa bijna een hartinfarct had. Door corona mocht mijn mama niet blijven maar mijn papa is met spoed geopereerd en moeste een nacht blijven. Die volgende morgen is hem ook nog eens meegedeeld dat hij het coronavirus had. Dus waarschijnlijk hadden mama en ik het virus ook.”
“Met drie zijn we thuis in quarantaine gegaan. Twee weken lang zo weinig mogelijk contact hebben met de buitenwereld. Dit betekende ook dat mijn oudere zus niet kon thuiskomen. Ze woont al even met haar vriend aan de zee maar is nog nooit zo lang niet thuis geweest. Mijn mama had het hier heel erg moeilijk mee.”
Face-time
“Door deze omstandigheden is de enige oplossing bellen met mijn zus. We proberen één keer per week te face-timen met elkaar. Zo houden we zeker nog contact.” Iedereen in het gezin mist Charlotte, de zus van Emmelien. “We gaan na deze lockdown sowieso als eerste afspreken met haar. We gaan waarschijnlijk naar zee om een weekend te blijven daar. Wat tijd met elkaar doorbrengen zal zeker goed doen.”
