Van jongs af aan ben ik gebeten door de meest belangrijke bijzaak in de wereld, voetbal. 22 spelers die achter een bal lopen en op elkaar springen wanneer de bal in het doel verdwijnt, bestaat er iets mooier? Voor mij persoonlijk niet. Toch is voetbal niet mijn enige passie. De opleiding journalistiek heeft me laten kennismaken met de heerlijke kunst van het schrijven. Het was dan ook een godsgeschenk wanneer ik te horen kreeg dat ik stage mocht lopen op een plaats waar deze twee samenkwamen, namelijk Voetbalflitsen.
Mijn eerste dag
De allereerste dag op stage was zeer spannend. Toen ik op kantoor aan kwam, was het even zoeken. Het kantoor is gelegen op een nieuwe site met meer dan vijf gebouwen naast de E40. Na enkele minuten zoeken kwam ik op de juiste verdieping aan en maakte ik, voor het eerst in real life, kennis met het brein achter Voetbalflitsen, Maarten Kerkhof. Het was een hartelijke en aangename ontvangst. Ik voelde me meteen heel erg welkom en kreeg vanaf minuut één een comfortabel gevoel. Samen met Maarten en twee andere stagiairs zaten we twee uurtjes samen om alles een beetje onder de knie te krijgen. Na de middag werden we meteen aan het werk gezet en zo begon het avontuur van acht spannende weken.
Mijn eerste publicatie
Maandag 7 februari was dag één van mijn stageperiode en ik werd meteen voor de leeuwen gegooid. Na de middagpauze was het tijd voor mijn eerste artikel, een Instagrampost. Ah, gemakkelijk hoor ik je denken. Wel, het is niet zo makkelijk als het lijkt. Omdat Voetflitsen met een strikte huisstijl werkt, was het mijn taak om op alle details te letten zodat niets uit de toon zou vallen. Ik deed mijn uiterste best, omdat ik meteen wou tonen wat ik in mijn mars had. Uiteindelijk was Maarten zeer tevreden over de Instagrampost die ik had afgeleverd.
Een bijzondere ontmoeting
Op dag twee beleefde ik al meteen het hoogtepunt van mijn stageperiode. Door Maarten werd ik meegevraagd naar mijn allereerste persconferentie van een nieuw bedrijf, genaamd SCARAB Sports. Een universitair project van drie schoolvrienden dat uitgroeide tot een sport-tech startup. Zij hadden een persconferentie georganiseerd omdat ze zeer belangrijk nieuws hadden. Tot een seconde voor ik er aan kwam, wist ik niet wat ik kon verwachten. Eens aangekomen zag ik plots Vadis Odjidja staan, hij werd de nieuwe investeerder. Al jaren ben ik fan van Club Brugge en laat hem nu net een speler van blauw-zwart geweest zijn toen ik supporter werd. Ik stond perplex, want plots stond ik oog in oog met mijn idool. Tientallen minuten later sta je daar dan een babbeltje te doen met hem.
Veel geleerd
De afgelopen twee maanden heb ik enorm veel bijgeleerd. Er is geen dag voorbijgegaan dat ik niets oppikte. Na de eerste week kreeg ik al meteen zeer veel verantwoordelijkheid. Enerzijds was dat superfijn om te merken dat ze mij vertrouwden. Anderzijds zorgde het ook voor extra stress en druk. Toch ben ik er rotsvast van overtuigd dat ik daardoor het meest heb bijgeleerd deze acht weken. Ik mocht zeer veel zelfstandig werken, wat ik geweldig vond. Uiteraard maakte ik veel beginfoutjes, denk maar aan schrijffouten, onvoldoende research, verkeerde links leggen… maar net dan was het aan mij om me de volgende dag te herpakken en te leren uit mijn fouten.
Anekdote
Voetbalflitsen zit op hetzelfde kantoor als Sonical, een bedrijf dat gespecialiseerd is in digitaal netwerken. Het was nog maar de tweede dag toen ik een gênant momentje meemaakte. Tijdens de middagpauze was ik mijn computer, waar mijn Whatsapp nog openstond, vergeten uit te schakelen. De medewerkers van Sonical namen me toen beet door een bericht te sturen naar mijn familie via mijn Whatsapp. Plots kreeg ik een melding op mijn gsm en ik werd knalrood, ik wist niet wat me overkwam. Pas een tiental dagen later durfde ik er iets over zeggen, maar toen konden we er allemaal mee lachen. Achteraf bekeken een pijnlijk momentje, maar toch mag ik hen dankbaar zijn. Nadien sloot ik mijn pc steeds correct af.
Oeps, foutje
Op een bepaalde dag in week twee zag ik dat er nog geen Instagrampost geplaatst was die dag. Ik dacht bij mezelf: ‘Komaan laat zien wat je kan en neem initiatief.’ Zonder te overleggen begon ik eraan. Na een halfuurtje kwam Maarten naar me toe en hij vroeg me: ‘Heb jij de Instagrampost geplaatst?’ Trots en fier antwoordde ik: ‘Ja!’ Maarten liet me weten dat het een zeer goede post was alleen had ik hem ingepland voor de volgende dag. Toen kon ik even door de grond zakken van schaamte… De weken nadien keek ik minstens drie keer na of ik de post op het juiste moment had ingepland.
