Stage lopen bij De Morgen, dat is vanaf dag één in het werkveld gegooid worden. Je krijgt veel vertrouwen, strakke deadlines en maakt volwaardig deel uit van de redactie. Dankzij mijn stage op de cultuurredactie ben ik gegroeid als journalist én als persoon.
De eerste dag: zweetpollen en ‘Gone with the Wind’
Met zweetpolletjes en vlinders in de buik liep ik het gebouw van DPG Media binnen. Ik had speciaal een bus vroeger genomen om zeker niet te laat te komen, waardoor ik in realiteit meer dan een halfuur te vroeg was. Rond tien uur kwam mijn stagebegeleider en tevens cultchef mij beneden oppikken, we namen meteen de lift naar de IT-afdeling om mijn laptop, rugzak en badge af te halen. Ondertussen legde hij al een aantal basisprincipes uit: mijn beginuur is tussen kwart voor 10 en kwart over 10, de cultvergadering is op dinsdag etc.
Eens we op de redactie van De Morgen toekwamen, koos ik mezelf een bureau uit en legde hij Slack en het systeem van de contentplanner uit. Ik kreeg een testfiche waarin ik de verschillende mogelijkheden kon uittesten om een artikel te schrijven. In de namiddag mocht ik meteen aan de slag: mijn taak was om een cultkortje schrijven over de heruitgave van ‘Gone with the Wind’. Ik was verrast toen ik de opdracht kreeg, omdat ik nooit dacht dat ik al op de eerste dag zou moeten. Toch tikte ik met volle moed (en een tikkeltje nerveus) mijn eerste artikeltje dat de dag erna meteen in de krant verscheen. Trots dat ik was op deze eerste publicatie. 😊
Mijn eerste publicatie: drie Belgen in Quebec
Aangezien mijn eerste publicatie samenvalt met mijn eerste dag, licht ik hier mijn eerste kopstuk – één volledige pagina in de krant – uit. Mijn stagebegeleider had vakantie op mijn de laatste dag van de eerste week én de tweede stageweek, waardoor ik even voor de dagkrant mocht werken in plaats van voor de cultuurredactie. De nieuwschef van vrijdag – die trouwens elke dag wisselt omdat zij dagen doen van 6 tot 22u – belde me op met een leuke opdracht. Ik mocht een nieuwsstuk én een getuigenissenstuk schrijven over Belgen die wonen en werken in Quebec. De aanleiding was een jobbeurs ‘Journées Québec’ die Belgische werkkrachten zocht.
Ik was helemaal mee in het verhaal en zag het meteen zitten om getuigenissen te zoeken. Toen ik de telefoon aflegde, maakte het initiële enthousiasme plaats voor zenuwen: hoe moet ik hier in godsnaam aan beginnen?’ Ten eerste ken ik niemand in Quebec, ten tweede spreekt iedereen er Frans en ten derde is het in België zes uur later dan in Quebec. Ik begon mijn zoektocht op – waar kan het ook anders – Facebook, in de Belges aux Quebec-groep. Na toegelaten te worden, lanceerde ik een Franstalige oproep voor getuigen die in de krant van De Morgen hun verhaal wilden doen. Ik had niet veel goede hoop, maar naar de late avond toe begonnen de getuigenissen binnen te stromen. Ik nam drie interviews af – twee in het Frans en één in het Nederlands – en verwerkte die tot een getuigenissenstuk.
Het resultaat was verbluffend: Quebec stond op de voorpagina van de krant, was het meest gelezen én langst uitgelezen stuk van de dag plus de populairste socialemediapost van de dag. Daarnaast is mijn stuk zowel in de Beter Leven-nieuwsbrief opgenomen als in de nieuwsbrief van de hoofdredacteur met 10 must-reads. Ik kreeg complimenten van de redactie en glunderde erop los toen ik de krant in mijn handen kreeg. Mijn tweede week was meteen geslaagd.
Oeps, foutje…
Je kan niet onder tijdsdruk presteren en rushen om de deadline te halen, zonder ooit eens foutje te maken. Ook ik bleef niet gespaard. Ik schreef in mijn kortste interview over een Deense studie in plaats van een Noorse, schreef per ongeluk over het dorpje Viron en niet Virton enz. Ook vergat ik regelmatig onder mijn cultstukken de plaats en datums van de voorstellingen te vermelden. Gelukkig is de chef en de eindredactie er nog om kleine kemels uit de teksten te halen.
Een bijzondere ontmoeting: achter de schermen bij Opera Gent
Ik heb telefonisch ongelooflijk veel fijne en soms zelfs bekende mensen mogen interviewen zoals Lieven Scheire, Dominique Van Malder, Rick de Leeuw, Liesbeth Devos … Maar de fijnste ontmoetingen waren toch wanneer ik op pad mocht voor een cultreportage of diepgaander interview. Voor de familieopera Kruistocht mocht ik vier kinderen interviewen die in de voorstelling meespeelden en de regisseur Johan De Smet. We zaten met ons zessen rond de tafel – het leek wel een groepstherapiesessie – en babbelden over kinderrechten, discriminatie, pesten en hun ervaringen bij de opera. Dat was een ongelooflijk fijn gesprek en de wijsheid van die kinderen ga ik nog lang met me meedragen. Ik mocht ook een deel van de repetitie bijwonen, waardoor ik al een glimp van de voorstelling kon opvangen. Ook de privérondleiding die ik kreeg in het In Flanders Fields Museum door de makers van de tentoonstelling For Evermore was een indrukwekkende ervaring.
Veel geleerd, als persoon én als journalist
Wat ik allemaal heb geleerd tijdens deze stage is bijna te veel om op te sommen. Ik kan beter interviewen, gerichter bijvragen stellen, veel sneller schrijven, een betere structuur opstellen in mijn artikels etc… Ik ben ook op persoonlijk vlak gegroeid: de zelftwijfel en onzekerheden zijn een pak minder nu journalisten van de redactie, en zeker mijn chef, tevreden zijn over mijn werk en mij voldoende vertrouwen geven om zelf op pad te gaan, mijn ideeën uit werken en mij regelmatig een pagina in de krant of zelfs twee pagina’s toevertrouwen. Dat ik ook al twee keer op de voorpagina stond met een teaser van mijn stukken blijft surreëel. Ik voelde me echt een volwaardig lid van de cultuurredactie.
Anekdote: Antigone in de Amazone
Naar aanleiding van de première van ‘Antigone in de Amazone’, de nieuwe voorstelling van Milo Rau in Gent, mocht ik de hoofdrolspeelster gaan interviewen: Kay Sara, een Braziliaanse activiste die vecht voor de inheemse bevolking in het behoud van het amazonewoud. Daarnaast was dit de eerst spread die ik mocht schrijven: twee pagina’s naast elkaar in de krant. Enige ‘probleem’: Sara spreekt enkel Portugees en dat is jammer genoeg geen taal die ik onder de knie heb. Maar, geen zorgen: er zou een tolk aanwezig zijn die zou vertalen van het Engels naar het Portugees en omgekeerd. Zo gezegd, zo gedaan: ik bereid mijn interview voor in het Engels.
Op 8 mei, mijn verjaardag nota bene, is het zover: ik krijg exact één uur om haar te interviewen inclusief de sessie met de fotograaf. Wanneer ik arriveer en de fotograaf ontmoet, blijkt dat de vorige repetitie uitloopt. Pas een kwartier later is Sara beschikbaar. Na de hele fotoshoot blijft er minder dan een halfuur tijd over voor het interview, waarbij de continue tussenkomst van de tolk voor extra vertraging zorgt. De tolk blijkt ook gewoon Nederlands te praten, dus moest ik ter plekke mijn vragen zelf ook vertalen. Wat een stressboel! Ik ben meteen met de deur in huis gevallen en heb alle onbelangrijke vragen geschrapt en dan nog kon ik niet alle vragen stellen. Had ik wel voldoende materiaal om 9000 tekens vol te schrijven?
Na een lange schrijfdag met veel puzzelen en doorwerken om de deadline te halen, ben ik fier op mijn harde werk. Het was pittig om er een logisch en interessant stuk van te maken, maar het was gelukt. Fast forward naar een paar dagen later wanneer ik telefoon kreeg van mijn chef: ‘Slecht nieuws, Mara. Je artikel wordt niet gepubliceerd en zal waarschijnlijk nooit in de krant komen.’ Ik had even schrik dat ik een grandioze flater had begaan, maar wat bleek? De hoofdrolspeelster waarover mijn hele stuk ging, had twee dagen voor de première besloten om er de stekker uit te trekken en terug te keren naar Brazilië. Uiteraard was ik teleurgesteld, twee dagen werk verdwenen in de prullenmand, maar zoiets kan niemand voorspellen. En een paar dagen daarna kreeg ik onverwacht toch goed nieuws: mijn stuk werd, mits enkele structurele aanpassingen en een verkorting naar een kopstuk, toch in de krant gepubliceerd. Eind goed, al goed!