Wat gebeurt er als een fanatieke voetballiefhebber meedraait bij de online sportredactie van Het Nieuwsblad? Monden vallen open bij het ontmoeten van bekende voetballers, contacten worden rijkelijk aangevuld met BV’s en heel de dag wordt er over niks anders dan sport gepraat. Negen weken lang liet ik het sportieve beest in mezelf los en schreef ik talloze artikels over – je kan het ondertussen al raden – voetbal. Wees gerust. Andere zaken kwamen ook (gering) aan bod.
Mijn eerste dag
Een week voor aanvang van de langverwachte stage, borrelden de zenuwen stilletjes aan op. De paasvakantie kon niet snel genoeg voorbij zijn. Ik was klaar om mezelf te bewijzen. Toen de grote dag aanbrak, traden de eerste twijfels op. “Welke outfit zou ik best aandoen?”, stelde ik mezelf de vraag. Zouden ze daar chique gekleed rondlopen of kan ik gewoon mijn alledaagse, comfortabele kledij aantrekken? “Nee Brent, niet over piekeren. Doe gewoon de kleren aan waar je je het best in voelt.”
Goedgeluimd en met een gezonde dosis stress stapte ik het befaamde Mediahuis binnen. Met al een badge en persoonlijke Dopper-fles in het bezit – deze kreeg ik tijdens mijn rondleiding doorheen het gebouw in de paasvakantie – ontmoette ik mijn stagementor die al druk in de weer was. Samen haalden we mijn persoonlijke laptop voor de komende twee maanden af, bekeek ik een opleidingsvideo die mij alle tools en systemen uitlegde en verdiepte ik mij voor een eerste keer in het sportnieuws van de dag om enkele interessante ideeën te pitchen tijdens de redactievergadering. En met succes…
Mijn eerste publicatie
Wat doe je als je nog niet veel ervaring hebt maar toch al een sterke eerste indruk wil maken? Juist ja, je houdt je vast aan onderwerpen die dicht bij je interessegebied liggen. Mijn eigen idee om – naar aanloop van de kwartfinale van Manchester City in de Champions League – een overzicht te geven van de voorbije deelnames van de Citizens in de grootste voetbalcompetitie ter wereld, kreeg meteen groen licht van de chef publishing. Zo ging mijn allereerste artikel over mijn favoriete voetbalploeg in het buitenland. En dat direct op de eerste dag van mijn stage. Ik voelde me terecht trots.
In de tweede week verscheen mijn artikel voor de eerste keer in de krant. Het voelde als een kleine droom die in vervulling ging. Ik keek al uit naar de volgende dag om de bladzijden van de sportkrant om te slaan tot de pagina waar mijn artikel stond. Tot… ik mijn naam niet terugvond in het artikel. Een klein foutje van de redactie, maar wel eentje die wat hartzeer veroorzaakte. Een domper op de feestvreugde. Ach ja, ik heb nog steeds in de krant gestaan. Wie kan dat zeggen?
Een bijzondere ontmoeting
Echte één-op-één conversaties met bijzondere mensen heb ik niet gehad tijdens mijn stage. Op de redactie zelf zit je vaak voor een ruime tijd gekluisterd aan je bureau. Gelukkig zijn er doorheen de stage voldoende sportevenementen die je als stagiair mag bijwonen. Hier maakte ik de beste ervaringen mee. De voorbije twee maanden heb ik heel wat voetbalstadions mogen afvinken van mijn lijstje. Mechelen, Gent, Antwerp en zowaar Genk. Je kan je al voorstellen dat de trein mijn tweede thuis was, maar de moeite was het zeker. Een open training van RSC Anderlecht in Neerpede, een persconferentie van Antwerp-trainer Mark Van Bommel of talloze bekende voetballers zien in de spelerstunnel na de wedstrijd. Soms kwam ik ogen tekort tijdens het bewonderen van al deze sporters die ik normaal enkel via televisie zie. En soms kreeg ik dan nog de opdracht om een paar vragen te stellen aan deze spelers. Met een kleine angst die hoorbaar was in mijn stem, vuurde ik mijn vragen af op AA Gent-speler Tarik Tissoudali.
Veel geleerd
Tijdens de kennismakingsdag met mijn stagementor en de redactie, gaf ik onbevreesd aan dat ik bereid was om mij te verdiepen in een paar – voor mij toch – onbekende sporten. Aan die belofte heb ik mij gehouden en zo maakte ik artikels over Formule 1, judo en basketbal. Voordien een ver-van-mijn-bed-show. Nu heb ik toch al een paar basistermen onder de knie. Binnenkort word ik zowaar nog een expert in deze sporten. Bovendien werd ik op veel verschillende disciplines uitgespeeld. Plusartikels maken over onderwerpen die je eerst zelf hebt aangekaart in de vergadering, deelnemen aan late shifts en verschillende kleine nieuwsberichten online publiceren, liveblogs van voetbalwedstrijden beheren, sfeervideo’s van supporters voor sociale media maken…. Heb je nog een minuutje? Ik kan nog wel even doorgaan. Bon, de intentie van deze alinea is duidelijk. Wat was deze stage een grote leerschool. En wat maak je veel vooruitgang op je schrijfvaardigheden!
Anekdote
Op een zonnige zondagmiddag vertoefde ik naar de perstribune van de Bosuil, het stadion van Antwerp, om de wedstrijd tegen Club Brugge te volgen. Een heel belangrijk element dat je moet weten in dit verhaal is dat ik een Club-supporter in hart en nieren ben. Stiekem hoopte ik op een triomf van blauw-zwart. En wat begon de namiddag veelbelovend. Na een kwartier stond Club Brugge al 0-2 voor. Heel het stadion was stil, terwijl ik ‘stil’ aan het genieten was. “Dit kan niet meer verkeerd lopen”, dacht ik bij mezelf. Toen viel de 1-2. Geen stress, kan gebeuren. Brugge zal zijn voorsprong wel verdedigen. En dan volgde de 2-2. De Bosuil daverde voor een tweede keer. Ik wilde terug naar huis gaan. Maar dan… in de allerlaatste seconde van de blessuretijd: Arthur Vermeeren maakt de 3-2 voor Antwerp. Niet alleen de supporters, maar ook de perstribune sprong omhoog. Iedereen wist met zijn/haar vreugde geen blijf. En daar zat ik dan. Stokstijf op mijn stoel met een blik die geen emotie uitstraalde. Achteraf gezien moest dat wel een prachtig zicht geweest zijn.
Oeps foutje
Echt grote fouten heb ik niet gemaakt – gelukkig – maar natuurlijk loopt niet alles even vlot. Naast het bedenken van aantrekkelijke titels, had ik vaak moeilijkheden met een korte deadline te halen. Na een wedstrijd verzamelde ik vaak reacties bij de spelers en typte deze dan snel uit voor de andere journalisten. De voorbije weken heb ik vaak dezelfde vraag horen terugkomen: “Heb je de reacties al doorgestuurd, Brent?”, vroeg een collega. “Ik ben zo goed als klaar”, antwoordde ik telkens. De perfectionist in mij wil altijd foutloze documenten afleveren. Kwaliteit boven kwantiteit. Maar bij een groot nieuwsmedium zoals Het Nieuwsblad is tijd kostbaar. Daarom dus deze tip: lever altijd kwalitatieve werken af, maar respecteer zeker de afgesproken deadlines.
